ஆறோடும் மண்ணில் எங்கும்…

‘இப்பேர்ப்பட்ட பாதகத்தைச் செய்த அந்த மாபாவி யாராக இருக்கும்?’ என்ற கேள்வியையே வேறுவேறு சொற்களில், ஒருவருக்கொருவர் கேட்டுக்கேட்டு மாய்ந்து போனார்கள் குட்டிப்புலியூர்வாசிகள். “எம்பட ஆயுசுக்கு, இப்பிடியொரு அசிங்கரத்த‌ நாங் கண்டதில்ல போங்களெ!”, என்று ஆசூயையை அஞ்சும் பாவத்தில் முகத்தை வைத்துக்கொண்டு, பார்த்தவர்களிடமெல்லாம் நடுநடுங்கும் குரலில் அங்கலாய்த்துக் கொண்டார் அருக்காணியாயா.

“குக்கலுக்குக்கோட இப்பிடிப்பண்டறதுக்கு மனசுவராது சாமீ!”, என்று அனிச்சையாக ஒற்றைக் கையால் நெஞ்சில் அறைந்துகொண்டார்கள் செய்தியை முதன்முதலாகக் கேள்விப்பட்ட பெண்கள்.

“செஸ்ச கண்டாரோளிமக்கொ ஆரா இருந்தாலும்… அடியோட போவட்டும்; நாசமாப்போவட்டும்; புட்டக்கரேர்ன்னு போவட்டும்; மம்மாடாப்போவட்டும்; அவியூட்டை மகுளிமேவட்டும்”, என்று கைகளில் நெட்டை முறித்து நீளமாகச் சாபம்விட்டார்கள் பலர்.

அந்தக் கேவலத்தை முதன்முதலில் காணநேர்ந்த பெண்களில் சிலரோ, இன்னமும், “ஐயோ! வாந்திக்கு வாராப்பலயே இருக்குதே; வவத்தப் பெரட்டீட்டு வருதே”, என்று வயிற்றைப் பிடித்துக்கொண்டு ஓயாமல், “ஓய், ஓய்”, என்று ஒமட்டி ஓங்காரம் போட்டுக்கொண்டிருந்தார்கள்.

********

புளிப்போட்டுப் பாலாட்டம் விளக்கியெடுத்த பித்தளை அண்டாவுடன், அக்கம்பக்கத்து வீட்டுப் பெண்களையும் அழைத்துக்கொண்டு அந்த அதிகாலையில் ஊற்றுக்குப்போன கொமராயாத்தாதான் முதன்முதலில் அதைப் பார்த்தவர். பார்த்த மறுநொடியே, பேயைக் கண்டதைப் போல பெருங்குரலில் அலறினார்! “ஐயோ, பிய்யி! ஊத்துக்குள்ள பிய்யளே! பிய்யி!!!’. அதிர்ச்சியுடன் ஊற்றை எட்டிப்பார்த்த மற்ற பெண்களும் பதறினார்கள், “அள அக்குருமத்த?! ஊத்துக்குள்ள ஆரோ பிய்யப் பேண்டு வெச்சிருக்கறாங்கொ!”

குட்டிப்புலியூரிலும், மற்ற கிராமங்களில் இருப்பதைப் போலவே சேந்துகிணறொன்று இருக்கத்தான் செய்தது. அதுவும், ஊருக்கு நட்டநடுவாக, மாரியாயி கோவிலுக்கு மிக அருகிலேயே, உறுதியான சுற்றுச்சுவற்றுடனும், உருளைகள் இரண்டுடனும், நின்று சேந்துவதற்கு வசதியான சிமெண்ட் தளத்துடனும், சலதாரை வசதிகளுடனும் நல்ல அமைப்பாகத்தான் கட்டப்பட்டிருந்தது. எப்பேர்ப்பட்ட வங்கோடையிலும் சலம் வற்றியதாகச் சரித்திரமேயில்லை. இருந்தும் பயனென்ன? எத்தனை குடித்தாலும் தாகத்தைத் தீர்க்கமாட்டேன் என்று அடம்பிடித்தது; கடலுக்குத் தங்கச்சியாகவேறு தன்னைக் காட்டிக்கொண்டது. ‘நடக்கச் சடவாக இருக்கிறது’, என்று தசுங்கியவர்களைத் தவிர, மற்றயாரும் அந்தக்கிணற்றை நாடவில்லை.

பல்விளக்க, கால்கழுவ, துணிதுவைக்க, பண்டபாத்திரம் விளக்கிக்கழுவ, குளித்து முழுக, மாடுகன்று குளிப்பாட்ட, வண்டிவாகனம் கழுவ, கீற்றுப்பின்னுவதற்குத் தோதாகத் தென்னை மட்டைகளை ஊறவைக்க, சாமிக்குத் தீர்த்தமெடுக்க, மாரியாநோம்பியில் பிடுங்கும் கம்பத்தை விட, ‘நிலாப்பிள்ளை’த் தேர் விட, முளைப்பாரிவிட, இறந்தவர்களைக் குளிப்பாட்டுவதற்கு நீர்மாலை எடுக்க, எரித்தால்தான் சொர்க்கத்திற்கு ஏக முடியும் என்று அடம்பிடித்துச் சுடுகாட்டில் எரிந்து சாம்பலாகும் பெரியதனங்களுக்குக் காடாற்ற என்று, தங்களுடைய அத்தனை தேவைகளுக்கும் தயக்கமின்றி நாடியதைப் போலவே, குடிதண்ணீர்த் தேவைக்காகவும் வாணியாற்றையே நாடிப்போனார்கள்.

கடல்போல் வெண்மணல் பரவியிருந்த அதன்கரையில், அமர்ந்தால் ஆள்மறையும் அளவிற்கு ஊற்றைத்தோண்டி, அதன்கரையில் அல்லையாக அமர்ந்து நீரை இறைத்து, அண்டாவின் வாயில் விரித்துப் பரப்பியிருக்கும் வெள்ளைத் துணியால் வடிகட்டி நிறைத்து, வீடுகளுக்கு எடுத்துக்கொண்டுவந்து ஆசைதீரப் பருகினார்கள்; உலைவைத்துச் சோறாக்கினார்கள். கல்கண்டைப் போல இனித்துக்கிடந்தது கரையின் அருகில் கனிந்துசுரந்த வாணியாற்றின் கைக்குழந்தை. வீட்டுக்கு ஒரு ஊத்துக்குண்டாவும், வடிதுணியும் மிகவும் அத்தியாவசியமான பொருட்களாக இருந்தன குட்டிப்புலியூரில். ஊரைவிட்டு அரைமைல் தள்ளித்தான் ஊற்று இருந்ததென்றாலும், குமரி, கிழவி என்ற பாகுபாடில்லாமல் பித்தளை அண்டா, செப்புக்குடங்களுடன் அதிகாலை வேளைகளில் சென்றடைந்து, ஊறிக்கிடக்கும் நீரை முழுவதுமாக இறைத்து வீசிவிட்டுப், புதிதாக ஊறும்நீரைக் கை வலிக்கவலிக்கக் கொஞ்சம்கொஞ்சமாக ஊத்துக்குண்டானால் இறைத்து நிறைத்துத்,  தலையும் இடையும் நோகநோகத், தவறாமல் நீர்சுமந்து வீடுதிரும்பினார்கள். அப்பேர்ப்பட்ட ஊற்றில்தான், யாரோ அந்த அசிங்கத்தைச் செய்துவைத்திருந்தார்கள்!

“எள்ளே பழனா, உங்கு ஊத்துல என்னாலுங் கெடக்குதா?”

கூப்பிடுதொலைவில் இருந்த மற்றொரு ஊற்றில் நீரிறைத்துக் கொண்டிருந்த பெண்களிடம் வினவினார் கொமராயி. அது புழங்காத சாதிக்காரர்கள் பயன்படுத்தும் ஊற்று.

“ஊத்துல வேறென்னத்தீங்காயா கெடக்கப்போவுது? ரவைக்கடையில ஊறுன தண்ணிதானுங்கொ கொளங்கட்டி நிக்கிது. ஆளுக்குநாலுகையா எறச்சூத்தீட்டிருக்கறொ”

“அப்பொ நம்பு ஊத்துலதான்ளெ இந்த அக்குருமத்தச் செஸ்ஸூ வெச்சுருக்குது!”

ஏதோ நடக்கக்கூடாதது நடந்திருக்கிறது என்ற எண்ணம் தோன்றியதால், விரைந்து வந்து தயக்கத்துடன் எட்டநின்று எட்டிப்பார்த்த பக்கத்து ஊற்றுப்பெண்களும்’ “அட அநியாயத்த!”, என்று வாயடைத்துப் போனார்கள்.

தாயைப் பழித்தாலும் தண்ணீரைப் பழிக்கலாகுமா? ஆனால் யாரோ இப்பேர்ப்பட்ட கொடும்பாகதகத்தைச் செய்துவைத்திருக்கிறார்களே?

“இதயச் சின்னரேசுல உட்றப்படாதுங்காயா. இந்த அழும்பச் செஸ்ஸவனெவனாருந்தாலும் அவந்தலைமேல சாணீக் கரைச்சு ஊத்திச் சீவக்கட்டை பிய்யப்பிய்யொ அடிச்சு நொறுக்கோணுமுங்கொ”

“சாணியெதுக்குங் நங்கை சாணி? அவன்ற பிய்யவே கரைச்சு அவந்தலைமேல ஊத்திப் பொச்சாம்பட்டை கிழியக் கிழியச் செருப்புலயே போடோணும்”

“அதெல்லாம் பத்தாதுங்க்கா, மூனையிம் முடிச்சோடபுடுச்சு ‘வெறு’க்குன்னு அறுத்துட்றோணும்”

“ஏளே? ஆம்பளதாம் பேளோணுமுன்னு என்னளே இருக்குது? தே? பொம்பளைக் கண்டாரோளி எவளாவுதும் பேண்டு வெச்சிருக்கக்கோடாதா?”

“கழத்தொடியொ, இடுப்பொடியொத் தண்ணி செமக்கற எந்தப் பொம்பளையாவுதுந் துணுஞ்சு செய்வாளுங்ளா இப்பிடியொரு அக்குருமத்த? நீங்களே சொல்லுங்கொ? எவனோ நல்லவவுத்துல பொறக்காத, மொவத்துல மீசை மொளச்ச நீசநாயி பண்டுன வேலைதா இது. அவனயக் கண்டுபுடுச்சு மாறுகால் மாறுகை வாங்கி, கருக்கறுவாள்லயே இழுத்துப் பொச்சக் கிளுச்சுட்டாத்தா எம்பட செனமடங்கும்”

ஆற்றங்கரையில் முளைவிட்டு, வாசவளவுகளில் இலைவிரித்து, முக்குட்டித் தடங்களில் கிளைபரப்பி, ஊர்த்தலைவர்வீட்டு முற்றத்தில் பூத்துக்காய்த்துச், சாவடியில் சடிப்புடியென்று எள்ளுக்காய்களைப் போல வெடித்துச் சிதறிக்கொண்டிருந்தது ஊற்றுச் பிரச்சினை.

********

“நீ சித்த சும்மார்றா மினீப்பா. எல்லா ஆளுட்டுத் தீர வெசாருச்சாச்சு. துண்டப்போட்டுச் சத்தீம்பண்றம்ங்கறானுகொ”

முளையிலேயே அந்த நச்சுச்செடியைக் கிள்ளி எறியப்பார்த்தார் ஊர்ப்பண்ணாடி. இதுநாள் வரையிலும் சாதியைத்தொட்டு வம்புவழக்கு என்று எதுவும் நடந்ததில்லை குட்டிப்புலியூரில். எல்லா ஊர்களையும்போல இங்கேயும் ஏழெட்டுச்சாதிகள் இருந்தனதான் என்றாலும், ஒன்றுக்கொண்டு தமக்குள் பகைமை பாராட்டிக்கொண்டதுமில்லை; முறைத்துக்கொண்டு திரிந்ததுமில்லை. ஆனால், முனியப்பன் விடுவதாக இல்லை.

‘இங்கபாருங் பெரீப்பா, ஊர்ல இருக்கறதே பொழங்கறசாதிகளுக்கொன்னு, பொழங்காதசாதிகளுக்கொன்னுன்னு ரண்டே ரண்டு ஊத்துகதா. அதுல நம்பு ஊத்துலமுட்டும் பேண்டு வெச்சிருக்குதுன்னா என்ன அருத்தொ? கைப்புண்ணுக்குக் கண்ணாடிவேற போட்டுப் பாக்கோணுமுங்ளா?”

ஊரின்‌ இளவட்டங்கள் பலரும் கூட முனியப்பன் சொன்னதை மறுபேச்சின்றி ஆமோதித்தார்கள். உடனடியாகத் தமது ஐயத்திற்கு ஆளானவர்களின் வளவுகளில் புகுந்து அடிதடியில் இறங்கவேண்டும் என்று ஆர்ப்பரித்தார்கள். ஆனால், ஊர்ப் பெரியதலைகள் அதற்கு உடன்படவில்லை. ‘இப்படியொரு பாதகத்தைச் செய்யவேண்டிய அளவிற்கான வலுவான முகாந்திரம் எதுவும் நிலவாத நிலையில் எப்படி ஒருசாராரை மட்டும் ஐயப்படுவது?’ என்பதே அவர்களது கட்சியாக இருந்தது. ‘எடுத்தோம் கவிழ்த்தோம் என்று இன்றைக்கு ஏடாகூடமாக எதையாவதும் செய்துவிட்டு, நாளைக்கு என்றென்றைக்குமான விரோதத்தை விலைக்கு வாங்கிக் கொண்டுவிடக்கூடாது’ என்ற எச்சரிக்கை உணர்வுடனேயே அவர்கள் இந்தச் சிக்கலை அணுகினார்கள். ‘இப்போதே காட்டு வேலைக்கு ஆள்கிடைப்பது வேறு குதிரைக்கொம்பாக இருக்கிறது’ என்ற கவலையும் உள்ளூர அவர்களுக்கு இருந்தது.  இது இளவட்டங்களுக்கு அறமாலும் பிடிக்கவில்லை. தமக்குள் பொருமிக் கொண்டார்கள்.

“நம்பூருச்சனந்தா இதப் பண்டியிருக்கோணுமுன்னு என்னப்பா நிச்சியம்? ஊத்தென்னொ ஊருக்கு நடுவாமத்தீலியா தோண்டி வெச்சிருக்குது? அதென்னமோ ஊருக்கு அக்காட்ட ஆத்தோரத்துல அனாதியாக் கெடக்குது! ‘அதுல ஆருபோயிப் பேண்டு வெய்க்கறாங்கொ? ஆருபோயி மண்டு வெய்க்கறாங்கொ?’ன்னு எப்புடிக் கண்டுபுடிக்கறது? நீங்களே ரோசனைபண்டிச் சொல்லுங்கொ’, என்ற கிழவட்டமொன்றின் கேள்வியில் இருந்த நியாயத்தை எல்லோரும் ஏற்றுக்கொண்டாலும் நடந்திருக்கும் அக்கிரமத்தை‌ ‌அப்படியே விட்டுவிட முடியாது என்பதிலும் பிடிவாதமாக இருந்தார்கள்.

“செஸ்ஸவிய ஆராருந்தாலு நாசமாப் போவட்டும்ன்னு ஊர்ப்பொதுவுல கருப்புச்சாமி கோயல்ல கோழீத்தூக்கீட்டாத்தா என்னொ?” என்ற யோசனை முன்வைக்கப்பட்டதும், “இந்தக்‌கெழ்ட்டுத் தாயோளிகளுக்கு வேற‌ வேலைமசுரில்ல! மொதல்ல, இவுனுக ஒரட்டாங்கால்ல கவத்தக்கட்டி ஆலாமரத்துல தலைகீழாத் தொங்க உடோணும்”, என்று இளவட்டங்கள் கறுவிக்கொண்டார்கள்.

“நல்ல ரோசனைதா. இருந்தாலுஞ் சுடுது மடீப்புடீன்னு செஞ்சற முடீங்ளாங் பங்காளி? பொணம் அடுத்தவிய ஊட்டயேதா உழுவோணுமுன்னு என்னங் நிச்சியொ? ஒருக்கால், அது நம்பூட்டகீது உழுந்து போட்டா என்ன பண்றது? ஏதோ சின்னுசிறுசுக, வங்கவலுசலுக வெளையாட்டுப்போல செஸ்ஸூருந்தா என்ன பண்றது?”, போன்ற கேள்விகள் எழுப்பப்பட்டபொழுது முனியப்பன் கொதித்துப் போனான்.

“அப்பொ? நம்புளுக்குள்ளயே ஆரோதா இந்தக் கேவலத்தச் செஞ்சிருக்கறாங்கங்கன்னு சொல்றீங்ளாங் பெரீப்பா?” என்று குமுறினான்.

ஆனால், “ஏஞ் செஞ்சிருக்கக் கூடாதுங்கறேன்?” என்று அசராது எழுந்த எதிர்க்கேள்விக்கு அவனிடமும் பதில் இருக்கவில்லை. ஒற்றையடிப் பொலிக்காக உடன் பிறந்தவனையே குத்திக் கொலைசெய்ய அஞ்சாத பஞ்சமாபாதகர்கள், ஊற்றில் பேண்டுவைக்க மாட்டார்கள் என்பதற்கு யார்தான் உத்தரவாதம் கொடுத்துவிடமுடியும்?

“கம்முனு அல்லாரும் ராய்மா உரண்டை புடிப்பம்ங்கோவ்!”

ஊரின் மூத்த சலவைத் தொழிலாளியான மொட்டையன் சொன்ன ஆலோசனையைக் கேட்டுப் பெருசுகள் சிரித்தார்கள். ‘அப்புடீன்னா என்னொ?’ என்று சிறுசுகள் விழித்தார்கள்.

“வேறென்னத்த? ராய்மாவுல உரண்டை புடிக்கறது தா. ஆனாத் தண்ணியக் கிண்ணிய‌ ஊத்தியெல்லா உரண்டை புடிச்சற முடியாது. அவியவியொ எச்சயத் துப்பித்துப்பித்தா உள்ளாங்கையில இருக்கற ஆரீமாவுல உரண்டை புடிக்கோணும். ஆருக்கு உரண்டை சேருதோ, அவீ நிரவராதி. சேராதவியொ குத்தவாளி”

‘என்ன எழவுடா இது?’ என்ற இளவட்டங்களின் பார்வையைப் புரிந்து கொண்டவரைப்போல மேலும்தொடர்ந்தார் ஊர்ப்பண்ணாடியின் பெரியப்பாரு.

“நீங்கள்லா நெனைக்கறாப்பல இதொன்னும் ரேசுப்பட்ட காரீமில்லீடா மினீப்பா. உள்ளாங் கையில என்னொ செலேப்பியவா குடுக்கறாங்கொ வாச்சாலமெடுத்துட்டு ஊத்தறதுக்கு? குத்தஞ் செய்யாதவீளுக்கே பதட்டத்துல எச்சையூறறது கஸ்டம்! அப்புடீன்னாத் தப்புப்பண்டுனவிய கெதி? பதட்டத்துல தொண்டைத்தண்ணி வத்திப் போயிப் பலாப்பிசுனப்போட்டு ஒட்டுனாப்பல நாக்கு அண்ணத்தோட ஒட்டிக்கிம் பாத்துக்கொ! என்ன கசகரணமடிச்சாலும் உரண்டை சேராது. அதல்லா அந்தக் காலத்துல எத்தனையோ திரடனுகள இப்புடி நாங்க மடக்கிப் புடுச்சிருக்கறொ!”

தான் முன்வைத்த யோசனையை முன்னிட்டுச் சபையில் விவாதங்கள் நடைபெறுவதைத் தனக்குக் கிடைத்த மிகப்பெரிய பெருமையாக எண்ணிக் குளிர்ந்து போன மொட்டையன்,

“ஏனுங் சாமி, மறக்கமுடீங்ளா? அந்தக் காலத்துல ஏரி மீனிப்பங் கோயல்ல நெட்டுருந்த வேலைத் திருடிக் கள்ளுக்குடுச்ச நாலுபேர்த்த அப்புடித்தானுங்களே மடக்கிப்புடிச்சொ!’

“அதல்லாஞ் செரித்தான்டா மொட்டையா. இன்னார்மேல சந்தேகம்ன்னா அவீ கையில ராய்மாவக் குடுத்துப் ‘புடி ‘உரண்டைய’ங்குலாம்? ஆனா, இப்பொ உள்ளூரு, அசலூரு, கால்னிகன்னு சந்தேகத்துக்கு ஆளாவற சனமே ஐந்நூத்துக்கும்மேல போவுதே? அத்தனை பேர்த்துக்குங் குடுக்கறதுக்கு எத்தனை மூட்டை ராயி வாங்கறது? ஆரு செலவுல வாங்கறது? நீயிம் எம்பட பெரியப்பாரும் வேணும்ன்னா ஏத்துக்கறீங்களா??’

பண்ணாடியின் கொக்கிக்குப் பயந்து போனார் மொட்டையன்.

“மூனாமருசத்து மெராசையே ஆரும் இன்னும் குடுத்தபாட்டக் காணமுங். இதுல நானெங்கீங் போறது ஊருக்கு இழுத்துப் போத்தொ?”

“அப்ப உம்பட பொச்ச இறுக்கிக் கட்டீட்டு இரடா மொட்டை”

பண்ணாடியின் பெரியப்பாருக்குச் ‘சுருக்’கென்று இருந்ததால், தடியை ஊன்றிக் கொண்டு கூட்டத்தைவிட்டு மெதுவாக வெளியேறினார்.

இறுதியில்,‌ ‘இந்தமுறை போய்த்தொலையட்டும்; அடுத்தமுறை இப்படியொரு அசம்பாவிதம் நடந்துவிடாமல் கண்காணிப்பாக இருக்கவேண்டும்; ஒருவேளை அதையும்மீறி நடந்துவிட்டது என்றால் லேசில் விட்டுவிடக்கூடாது’ என்று, அரைமனதாகத் தீர்மானங்கள் நிறைவேற்றப்பட்டன. பஞ்சாயத்து அப்போதைக்குக் கலைந்தது.

********

முன்னிரவு நேரம். ‘ஈராங்காயம் ஆய்ந்து’ கொண்டிருந்தார்கள் பெண்கள். ஏதேதோ பழைமை பேசியபடி தத்தமது குவியல்களிலிருந்து வெங்காயங்களை எடுத்துத் தகர அரிவாள்மனையால் தாள்களை அரிந்து கொண்டிருந்தார்கள். ‘மொடக் மொடக்’கென்று தண்ணீரை அண்ணாந்து ஊற்றிக்கொண்ட பெரமாயாயா, “ஆறுமாத்தைக்கப்பறொ இப்பத்தான்ளே அருந்தலில்லாத தண்ணீக் குடிக்கறெ!” என்று பெருமூச்சுவிட்டபடி சொம்பைக் கீழே வைத்தார்.

“அதையேஞ் சொல்றீங் போங்காத்தா? அதுக்கப்பறொ அத்தந்தூரத்தள்ளிப் புதுசா ஊத்தப்பறைச்சு எறச்சுட்டு வந்தாலூஞ், சொம்புத் தண்ணீக் கைலெடுக்கீலயெல்லா உள்ற பிய்யி மொதங்கறாப்பலயே இருக்குதுங்கொ! செரி, கெணத்துத்தண்ணீவே குடிச்சுத்தொலைக்கிலாம்ன்னாலும் அந்த உப்புக்கெரவம் ‘தொண்டைக்குழீல எறங்குவனா?’ங்குது! இப்பத்தானுங், கொஞ்சநாளா, நீங்க செல்லும்போல ஊத்துத்தண்ணீவே கொண்டாந்து தாவந்தீரக் குடுச்சுட்ருக்கறொம்!”

“தேனுங்? உங்குளுக்கென்னங்? எங்குளுக்கென்னங்? ஊரே இப்பத்தானுங் கொஞ்சநாளாப் பழச மறந்து நிம்முதியாத் தாவந்தீரத் தண்ணி குடுச்சூட்ருக்குது” – இது செல்லம்பளத்தாள்.

“ஆனா நானல்லா அன்னயோட ஊத்துக்கு வாரதையே உட்டுட்டம் போங்கொ. கழதைமள்ளாட்டக் கரிச்சாலும் பரவால்லீன்னு ஊர்க்கெணத்துலயே தண்ணிமோந்து குடுச்சுக்கறது!” உதட்டைச் சுளித்துக்கொண்டு அங்கலாய்த்தாள் கெங்காத்தாள்.

“அதூஞ் செரித்தான் நங்கை” என்ற முருகாத்தாள்,  சுற்றும்முற்றும் ஒருதரம் பார்வையைச் சுழற்றி ஆண்கள்யாரும் அருகில் இல்லை என்று உறுதிப்படுத்திக்கொண்டு, சற்றுத் தணிந்தகுரலில் கேட்டாள், “ஆருதான்ளே அந்த வேலையச் செஸ்ஸூருப்பாங்கொ?”

இதற்காகவே காத்திருந்தவளைப் போல வசந்தி முந்தினாள், “நானெல்லா நைசாப் பேச்சுக்குடுத்து அவுனுக வாயிலிருந்தே உம்மைய வாங்கிப் போட்டனுங்கத்தை வாங்கி! மாமஞ் சப்போட் பண்றாப்பலையெல்லா அவுனுகொன்னும் அத்தனை நல்லவுனுக இல்ல பாத்துக்குங்கொ. அதெல்லா ஏதோ கோவத்த மனசுல வெச்சூட்டு வளுவுக்காரனுகொ பண்டுன வேலைதா”

அவள் சொல்லிமுடிக்கவும் ஊர்ப்பண்ணாடியின் ஈருருளி‌வந்து வாசலில் நிற்கவும் சரியாக இருந்தது. உடனே, தொண்டையைச் செருமிக்கொண்டு சற்றுக் குரலை உயர்த்தி, “வடுவுக்கரசி இடுப்புமேலயே ஜிவேஜியொரு ஒதையுடுவாம் பாருங்கொ. கொட்டாயில அத்தன சீக்கிச்சத்தொ! படம்னாப்படம் அப்பேர்ப்பட்ட படம்! இன்னஞ்சித்த பாக்குலாமுன்னே இருந்துச்சு போங்கொ”

“ஒருபடம் பாக்கியுடறதில்லையாட்ருக்குது? ஏம் மருமவளே?” என்று கேட்டபடியே வீட்டிற்குள் சென்றார் பண்ணாடி.

“நாஞ் சும்மாருந்தாலூ உங்குமகஞ் சும்மா உட்டாத்தானுங் மாமா? புதுப்படமுன்னு போட்றக் கோடாது, ‘வாளே போலாம்’ ன்னு மொத ஆளாக் கொட்டாயிக்கு இழுத்துட்டுப் போயர்றாப்பளை”, என்று சற்று அதிகமாகவே வெட்கப்பட்டுக்கொண்டாள் வசந்தி.

********

இரண்டாவதாட்டம் ‘முதல் மரியாதை’ பார்த்த சனம் இந்நேரம் ஆற்றைக்கடந்து அக்கரைசேர்ந்து ஒரு தூக்கமே போட்டிருக்கும். ஆனால், இப்போதுதான் ஆற்றை நெருங்கிக்கொண்டிருந்தார்கள் முனியப்பனும் செல்வனும். சாராயம் கிடைக்கச் சற்றுத் தாமதமானதுதான் அதற்குக் காரணம்.

“தேம்மாப்பளை? உனக்குக் கோவமே வருலியா?”

“நீங்கவேற ஏனுங்மாமா அதைவே நோண்டீட்டுக் கெடக்கறீங்க? சினிமாவுல காட்டறதெல்லா நெசமாவீருமா?”

செல்வனது பதிலைக்கேட்ட முனியப்பனுக்குக் கோபம்கோபமாக வந்தது. கிழடுகட்டைகள்தான் மூளைமழுங்கிக் கிடக்கின்றன என்றால், இளையதலைமுறையுமா இப்படிச் சுரணையற்றுப் போகும்?

“இல்லீடா மாப்பளை. நான் நேரடியாவே கேக்கறன். நாளக்கி உம்பட அக்காள எந்தச் ….பயனாச்சும் விரும்புனான்னாக் கட்டிக்குடுத்துருவியா?”

செல்வனுக்குச் சுள்ளென்று கோபம் பொத்துக்கொண்டது.

“வேண்டாங்மாமா… இந்த மாதர பேசனீங்கன்னாச் சுத்தப்படாது. நா மனசனாவே இருக்கமாண்டென்”

“அடேங்கப்பா! பார்றா?! மாப்ளக்கி இப்பமட்டும் ரோசம் பொத்துக்கறத?!!!” நக்கலாகச் சிரித்துவிட்டு,

“செரி மாப்பளை. இப்பிடி வெச்சுக்குவொம். எம்பட தங்குச்சிய அப்புடி எவுனுக்காச்சும் நாங் கட்டிக்குடுத்தா நீ ஒத்துக்குவியா சொல்லு?” என்றான்.

“அதெப்புடி உட்ற முடியி?” சட்டென்று பதில் வந்தது செல்வனிடமிருந்து.

“அப்புடிவா மாப்பளை வழிக்கி. அத்தனை ஈனம்மானம் இருக்குதுல்லொ? அப்பறம் என்ன மசுத்துக்கு அப்புடிக் கையத்தட்டீட்டுச் சீக்கியடிச்சீங்களாமா அல்லாரும்?”

கேள்வி, சட்டென்று பிடிபடவில்லை செல்வனுக்கு.

“என்னத்துக்குக் கையதட்டீட்டுச் சீக்கியடிச்சொம்?” முனியப்பனது முகத்தை ஏறிட்டான். அவனைப் பார்த்து நக்கலாகச் சிரித்த முனியப்பன்,

“ஜிவேஜி அவந் தங்குச்சிபயனுக்குச் செருப்புத் தெய்க்கறவம் புள்ளையக் கட்டிவெச்சான்லொ? அதுக்கு??”

“அடப்போங் மாமா. அந்தப்பயெ அவமேல உசுரயே வெச்சிருக்கறான்! நல்லா ரோசனை பண்டிப்பாருங்க? திடீர்ன்னு வராததுவந்து எங்கு வசந்தியக்காளுக்கு என்னாச்சும்னா நீங்களுங் கூடவேசேந்து செத்துப் போயிருவீங்களா? உங்குனால முடீமா? சும்மா என்னத்தையாலும் பேசோணுமுன்னு பேசீட்டு…” வெறுப்பாகக் கேட்டுவிட்டுப் பீடியொன்றைப் பற்ற வைத்துக்கொண்டான் செல்வன்.

“இப்பிடிக் கேட்டுட்டா நா அசந்து போயிருவன்னு நெனச்சையாடா மாப்பளை? உங்கொக்கா மண்டயப்போட்டான்னு வெச்சுக்கொ? கூடச் சாவறனோ இல்லையோ, கண்டீப்பா வளவுக்குள்ளபோயி எளையகுடி தேடமாண்டம் பாத்துக்கொ!” சொல்லிவிட்டுக் ‘கெக் கெக்’ என்று சிரித்தான் முனியப்பன்.

“அப்பற‌ம் என்ன புலுலுக்குங் மாமா இந்த வெட்டிப்பேச்செல்லாஞ் சொல்லுங்க? கட்டுன பொண்டாட்டிமேல உசுர வெச்சிருக்கறவங் கவலைப்பட்டுக்கட்டும் அதைப்பத்தியெல்லாம். மண்ணுத்தள்ளுன கையோட மாலையிங்கையிமாத் திரீப்போற மயராண்டீகெல்லாம் பொச்சக்கட்டீட்டுச் செத்த சும்மா இருக்குலாமுல்லொ?”

ஆகா! பெரியப்பன்மகள் மீது இத்தனை பாசம் வைத்திருக்கிறானா இந்தச் செல்வன்?! இதையறியாமல் சீண்டி, இருக்கின்ற மரியாதையைக் கெடுத்துக்கொண்டுவிட்டோமே? என்று எண்ணிய முனியப்பன்,

“செரி உட்றா மாப்பளை. என்னமோ என்ற மனசுக்கு அது புடிக்கில; பொலம்பிப்போட்டென். அப்பறம் உங்கட்டப் பொலம்பாத ஆருகிட்டப்போயிப் பொலம்பறது சொல்லு? நானும் போன வெள்ளிக்கெழமீல இருந்து இன்னையோட சேத்தி அஞ்சுதடக்கா இந்தப் படத்தப் பாத்துப்போட்டென். அத்தனை தாயோலிமக்களும் இந்தக் கண்ணாலச் சீனுக்கும், ஜிவேஜி வடிவுக்கரசிய இடுப்புமேலயே ஒதைக்கற அந்தச் சீனுக்கும் சொல்லிவெச்சாப்பல கையத்தட்டீட்டுச் சீக்கியடிக்கறாங்கொ!”

“அதுசெருத்தான்! சனம்எனம்ன்னு பாக்காத கோமணத்தை அவுக்கறப்பவல்லாந் தப்பாத்தெரியாது? ஜிவேஜி வடிவுக்குக்கரசிய எட்டியொதச்சதுதா இப்பக் குத்தமாவிப்போச்சு? ஏனுங் மாமா??” சற்றே நக்கலாகக் கேட்டான் செல்வன்.

‘சின்னப்பையன் நாக்கின் மீது பல்லைப்போட்டுப் பேசிவிட்டானே?’ என்று வலித்தாலும், அவனுக்கு எப்படியாவதும் தனது நியாயத்தைப் புரியவைத்துவிட வேண்டும் என்ற நோக்கத்தில் நிதானமாகப் பதில் சொன்னான் முனியப்பன்,

“எவத்த கோமணம் அவுத்துக்கும்ங்கறதெல்லா நேரங்காலந்தெரியாம கம்பம் எந்துருச்சுட்டுக் ‘கரகர’ன்னு சுத்துமுல்லொ? அப்ப உனக்குப் புரீம்டா மாப்பளை. இப்ப விசியம் என்னன்னா… வங்கவலுசலா இருக்கும்போது வெவரந்தெரியாம வடிவுக்கரசி ஒரு தப்பைப் பண்டுனவதா, இல்லீங்குல. ஆனா, சாதீன்னு வரும்போது உட்டுக்குடுத்தாளா? கேக்கவேண்டிய நேரத்துல கேக்றாள்ல ஜிவேஜி கணேசனப் பாத்து, ‘வெள்ளாட்டீங் குரும்பையாட்டையீ ஒன்னாப் பட்டீல அடைச்சாப்பல பண்டிப்போட்டயே?’ன்னு? அந்த ரோசக்காரிய ஒதைக்கிம்போது வளுவுச்சனங் கைதட்டிச் சிரிச்சாக்கோடப் பரவால்லீடா. ஆனா, வெக்கங்கெட்டுப்போன நம்பு கண்டாரோளி மக்களும் கெக்களெக்க போட்டுக்கிட்டுச் சீக்கியடிக்கறாங்களே மானங்கெட்ட நாய்வொ!?”

அதற்குள் கரை வந்துவிட்டிருந்தது. ஆற்றுநீரில் நனைந்துவிடக்கூடாது என்பதற்காகத் தலையில் உருமாலையாகக் கட்டிக்கொண்ட லுங்கிவேட்டியை அவிழ்த்து உதறி மீண்டும் இடுப்பில் கட்டிக்கொண்டார்கள். செருப்புகளுக்குள் கால்களை நுழைத்துக்கொண்டே,

“ஆருனாலயும், ஓடற ஆத்துத்தண்ணியக் குறுக்கபடுத்தெல்லாம் தடுத்து நிறுத்தீற முடியாதுங் மாமா. நலையாத இருக்கோணும்ன்னா நம்பு வேட்டிய வேண்னா அவுத்துத் தலைக்கிமேல உருமாலை கட்டிக்கிலாம்”

பதிலளித்த செல்வன், “செரி, ஏன் நின்னுட்டீங்க? நடங்க மாமா போலாம். அக்கா வேற ‘என்னடா இன்னும் ஆளக்காணமே’ன்னு பாத்துட்ருக்குமுல்லங்?” என்றான்.

“இல்ல மாப்பளை நீ மின்ன நட. எனக்கு வெளிக்கி வாராப்பல இருக்குது. அப்புடியே போயிட்டு வந்தர்றேன்”

“பரவால்லீங் மாமா. நீங்க இருந்துட்டுவாங். நா நிக்கறென்”

“வேண்டா வேண்டா மாப்பளை. நாஞ் சூத்தக்கழுவற வரைக்கிம் எனக்காவ எந்த ஆத்துத்தண்ணியுங் காத்துநிக்கத் தேவையில்ல”

முனியப்பனது பதிலைக்கேட்ட செல்வன், ‘விருட்’டென்று கிளம்பிச் சற்றுத் தொலைவில் மங்கலாகத் தெரிந்த குட்டிப்புலியூரின் முதல் வெளிச்சக் குழலை நோக்கி நடக்கலானான். இருளடர்ந்த வேலிமுள் காட்டிற்குள் மெள்ள ஒதுங்கிக்கொண்டான் முனியப்பன்.

********

மறுநாள், முதற்கோழி கூப்பிட்ட கொஞ்ச நேரத்திற்கெல்லாம், ஊர்க்கிணற்றடியிலிருந்து எழுந்த பெண்களின் கூக்குரல் குட்டிப்புலியூரெங்கும் எதிரொலித்தது,

“இந்த அக்குரமத்தத் தட்டிக்கேக்க ஊருக்குள்ள ஆருமே இல்லையா…..? வளுவுக்காரனுக திட்டம்போட்டு ஊர்க்கெணத்துல பிய்யக் கொட்டிவெச்சுருக்கறானுவளே ஐயோ…!!!

எழுதியவர்

சத்தியப்பெருமாள் பாலுசாமி

ஈரோடு மாவட்டம் பவானியைச் சேர்ந்த இவர், திராவிடக் கொள்கையில் மிகுந்த பற்றுள்ளவர். சென்ற ஆண்டு ஈரோடு புத்தகத் திருவிழாவின் போது நடுகல் பதிப்பகம் மூலமாக வெளியிடப்பட்ட இவரது சிறுகதைத் தொகுப்பான 'கிளிக்கன்னி' யும், கட்டுரைத் தொகுப்பான 'பஞ்சுர்ளியும்' மிகுந்த வரவேற்பைப் பெற்றன. சென்னைப் புத்தகத் திருவிழாவை ஒட்டி, நடுகல் பதிப்பகம்‌ மூலமாக வெளியிடப்பட்ட 'கொடுங்கோளூர் கண்ணகி ஏன் தெறி பாடுகின்றாள்?' ஆய்வுக் கட்டுரைத் தொகுப்பு மிகச்சிறப்பான வெற்றியைப் பெற்றது.

இதுவரை.

ஆசிரியர் பக்கம்

• கதைகள் சிறப்பிதழ் 202523 January 2025ஆறோடும் மண்ணில் எங்கும்…
• சிறுகதை18 January 2024 ஃபில்டர் காஃபி
• கதைகள் சிறப்பிதழ் 202326 August 2023சாட்லா
• சிறுகதை9 June 2023அங்கயற்கண்ணி மீனாட்சி