பரிசீலனை

226

லங்காவி துறைமுகத்தில் அணைந்த நேரத்தில்தான் பெர்ரி வெகுவாகத் தள்ளாடியது. இந்த இரண்டு மணி நேரம் கடலில் ஊர்ந்து விரைந்தபோதுகூட இத்துணை அல்லாட்டம் இல்லை. அலைகள் வெந்நாகமென புரண்டு புரண்டு துறைமுகச் சுவரை ஓயாமல் மோதிக்கொண்டிருந்தது. அலைநாவு இடைவிடாமல் பிராண்டியதில் ஒரு கோர முகமாக மாறியிருந்ததன கரைச் சுவர். ஆங்காங்கே பாசிகள் கருத்து பாறையைப் பற்றிக்கொண்டிருந்தன.

என் பயணப்பையில் நியமனக் கடிதம் இருந்தது. அங்குள்ள மாவட்டக் கல்வி இலாகாவில் காண்பிக்க வேண்டிய கடிதம். பின்னர் அதிகாரப்பூர்வமாக பணியைத் தொடங்கிவிடலாம்.

என்னை அத்தீவுப் பள்ளிக்கு அனுப்பும்போது கொடுத்த கடிதத்தில் ‘தலைமை ஆசிரியர் பொறுப்பை மேற்கொள்ளும் நியமனம்’ என்று மட்டும்தான் எழுதியிருந்தது.

அது தலைமை ஆசிரியர் பதவிக்கானதல்ல. தலைமை ஆசிரியர் இல்லாத பட்சத்தில், புதிய தலைமை ஆசிரியரை அமர்த்தப்படும் வரைக்குமான தற்காலிக நியமனம். அந்தப் பணிக்காலத்துக்குப் பின்னர் மீண்டும் சாதாரண ஆசிரியர் வேலைக்குத் திரும்பிவிடவேண்டும். அந்த இறங்குமுகத்தைச் சிந்தித்துப் பார்க்க முடியவில்லை. வழுக்கு மரத்தில் ஏறி உச்சியை அடையும் வேளையில் சறுக்கி மீண்டும் தரைக்கே வந்துவிட்டது போன்ற பிரமை.

ஆம் தற்காலிகம்!

ஆனால் அதே வேளையில் உங்கள் பணிகளில் தலைமையகம் திருப்திகொள்ளுமாயின் உங்களைத் தலைமை ஆசிரியர் பணிக்கு நியமிக்க பரிசீலிக்கப்படும் என்றும் சொல்லியே அனுப்பினார்கள்.

தற்காலிகம் என்று சொல் வயிற்றைக் கலக்கினாலும், பரிசீலனை என்ற இன்னொரு சொல் என் கலக்கத்தை சமன் செய்துகொண்டிருந்தது. என் உழைப்பு மீது எனக்கு அபார நம்பிக்கை இருந்ததால் அப்பதவி என் கையைவிட்டுப் போய்விடாது என்று என்னை தைரியமாக்கிக்கொண்டேன்.

முன்னாள் தலைமை ஆசிரியருக்கும் பெற்றோர் ஆசிரியர் சங்க நிர்வாகத்தினருக்கும் சரியாக ஒத்துவரவில்லை என்பதால் அவரை உடனே அங்கிருந்து நீக்கி உங்களை அனுப்புகிறோம் என்றார் எங்கள் பள்ளிகளின் அமைப்பாளர். அது எனக்கான அறிவுரை என்பதைவிட சவாலாகவே ஒலித்தது.

உங்களை வரவேற்க துறைமுகத்துக்கு நடப்பு பெற்றோர் ஆசிரியர் சங்கத் தலைவர் காத்திருப்பார் என்றும் சொல்லப்பட்டது.

காற்றில் அலைமோதும் லாலான் புற்களாய் காதோர எஞ்சியிருந்த முடிகள் பறந்தன. தொப்பையை மெனக்கட்டு விஸ்தரிக்கும் வெள்ளை டி ஸர்ட் அணிந்த அவரை அடையாளம் கண்டுகொள்வதற்கு இலகுவாக இருந்தது.

என் பைகளை அவர் காரின் பூத்தில் ஏற்றும்போது வரை பெரிதாக ஒன்றும் பேசிக்கொள்ளவில்லை. வணக்கம், பயணம் சுகமா, போன்ற முகமன் வரவேற்பு மட்டுமே இருந்தது.

கார் கடற்காட்சியை விட்டு முற்றாக விலகி நிலப்பகுதிக்கு வந்தும் கடலின் மேல்மட்டம், அலைகளின் சீற்றம், மூழ்கித் தலைதூக்கி நிற்கும் பாறைகள் கண்ணிலேயே இருந்தன.

பள்ளி வளாகத்தில் எனக்காக ஒதுக்கப்பட்ட வீட்டுக்குக் காரைச் செலுத்தினார் தலைவர்.

“கடையில் நின்னு ஏதாவது சாப்டு போலாம் சார்” என்றார் கடைத்தெருவைக் கடந்து செல்லும் போது. அந்தக் கரிசனம் முகஸ்துதியல்ல!

“ பரவால்ல. இப்போ பசிக்கல” என்றேன். எனக்குப் பள்ளியைப் பார்த்தாகவேண்டும் என்ற ஆர்வம் பசியை மட்டுப்படுத்தியிருந்தது. பயணப்பாதை நெடுகிலுமான புதிய நிலப்பகுதியின் சுற்றுச் சூழல் கொடுக்கும் ஆர்வம் முடிவுறாமல் இருந்தது.

முன்னாள் தலைமை ஆசிரியர் செய்த தவறுகளைச் நான் கேட்காமலேயே சொல்லிக்கொண்டு போனார்.

“நாலு தடவ அலைஞ்சோம் கல்வி இலாகாவுக்கு, இந்த ஆள இங்கேர்ந்து தூக்கிய ஆகணும்னு,” என்றார்.

நான் கேட்டேன், “என்னதான் பிரச்னை?”. எனக்கிது முக்கியமான கேள்வி. முதற் சந்திப்பிலேயே என் மீதான நல்ல அபிப்பிராயத்தை விதைக்கவும், மணவர் கல்வி சார்ந்த என் அக்கறையை வெளிக்காட்டவுமான நோக்கத்தைக் கொண்டது. அடுத்தது என் பணிகளை எந்தச் சிடுக்கும் இல்லாமல் நிறைவேற்றுவதற்குமானது. முன்னவர் குறைகள்தான் எனக்கு மிக முக்கியம். அவர் செய்த தவறுகளிலிருந்து கற்றுதான் என் செய்நேர்த்தியை நிரூபிக்கமுடியும்.

நான் இத்தலைமைப் பொறுப்புக்கு மிகப் புதியவன் என்பதை நினைவைத் தீண்டிய வண்ணம் இருந்தது உள்மனம். அதனால் பதற்றமும் என்னை அலைக்கழித்துக்கொண்டிருந்தது.

அரை மணி நேரத்தில் பள்ளி வளாகத்தை வந்து சேர்ந்திருந்தது கார். நான் இந்த முப்பது நிமிடங்களில் பெற்றோர் ஆசிரிய சங்க எதிர்பார்ப்பை கிட்டதட்ட புரிந்துகொண்டேன். அதில் மிக முக்கியமானது முன்னவர் வந்த ஆண்டு தொட்டு யு பி எஸ் ஆர் தேர்வில் தொடர்ந்து பூஜியம் வாங்கிக்கொண்டேயிருந்தது என்பது. நடப்பு ஆண்டில் இன்னும் ஆறே மாதங்கள்தான் எஞ்சியிருந்தன சோதனைக்கு. இலக்கை நோக்கிய ஒரு கரடு முரடான பாதை அது என்று புரிந்தது. இந்த ஆண்டு சோதனை மிக முக்கியமான சவாலாக எதிர் நின்றது என்னை. தற்சமயம் இப்பள்ளி மாணவர்களின் கல்வி நிலை என்ன என்ற கேள்வி உபரியாய் எழுந்து அச்சுறுத்தியது அக்கணத்தில். சமாளிக்கலாம் என்று உறுதியெடுத்துக் கொண்டேன் மறு கணத்தில்.

“என்ன சார் அந்த ஆளு வேலைக்கு வந்த நாள்ளேர்ந்து ஒரு மாணவர்கூட பாஸ் பண்ணலேன்னே, அவரு என்னாத்த இந்த நாலு வருஷமா பண்ணீட்டிருந்தாரு? அந்தச் சொற்கள் முன்னவரை வெளியேற்றிவிட்ட கர்வம் தொணித்தது. கூடவே அந்தத் தலைமை ஆசிரியர் மீதான சினம் கண்களில் ஏறியிருந்தது.

அது ஒரு மலாய் கிராமத்து வீடுதான். தரை மட்டத்திலிருந்து நான்கு தூண்களால் நிற்கும் வீடு. ஐந்தாறு படிகளில் ஏறிதான் வாசற்கதவைத் திறக்க வேண்டும். வீட்டின் கீழ்ப்பாகம் ஒன்றுமற்ற கட்டாந்தரை. இருளடைந்திருந்தது. வீட்டிலிருந்து பள்ளிக்கு நடந்தே போகக்கூடிய சௌகர்யமான தூரம். எனக்குப் பிடித்திருந்தது. பள்ளியின் சுற்றுப்புறத்தில் பச்சைபுல்வெளி ரம்மியம். அதைத்தாண்டி ரப்பர் மரக்காடு. பள்ளிக்குப் பின்னால் லயக்காடு, கடைகள் மாரியம்மன் கோயில் இரண்டொரு சிறு வனிகக் கடைகள் எல்லாம். லயக்காட்டிலிருந்து பள்ளிக்கு வர மூன்று ஒற்றைய்டிப்பாதைகள் மலைப்பாம்புகள் படுத்திருப்பது போல இருந்தது. பிள்ளைகள் பள்ளிக்கு நடந்தே வரும் அழகிய காட்சி மனக் கண்களில் தோன்றியது.

நான் பணியிலமர்ந்த இரண்டு மாதங்கள் இருக்கும்.

மாரியம்மன் கோயில் ஆடிப்பெருக்கு நிகழ்ச்சிக்கு வீட்டுக்கு வந்து பத்திரிகை வைத்து அழைத்தார்கள். நான் எழுந்து நின்று குனிந்து வணங்கி இரு கைகளாலும் அழைப்பை வாங்கிக் கண்களில் ஒற்றிக்கொண்டேன். இந்த இரண்டு மாதத்தில் அவ்வூர் மக்களின் அன்பைப் பெற்றுவிட்டதற்கான கட்டியம்தான் இந்த அழைப்பு..

“நீங்க வீடுவரைக்கும் மெனக்கட்டு வந்து கூப்டும்போது வராம இருக்க முடிமா? கண்டிப்பா வரேன்.” அவர்களுக்கான என மதிப்புணர்வை விழிகளில் தருவித்தவாறு.

நான் ஒவ்வொரு வெள்ளியும் தேவார வகுப்பு நடத்தும் கோயில் அது. நாற்பது மாணவர்கள் கலந்துகொண்டு திருநீறும் மல்லிகை மணம் மட்டும் பரப்பவில்லை என் மதிப்பும் மரியாதையும் சேர்த்தே பரப்பிய இறைத்தொண்டு அது.

இறை சந்நிதிக்கு நேரெதிரில் பெரிய மகாலெட்சுமி படம் ஒரு சிறு மேடையின் மீது சாய்த்து வைக்கப்பட்டிருந்தது. படத்தின் பிரேம் கண்ணாடி துடைக்கப்பட்டு அலை ஓய்ந்த கடலின் மேல்மட்டம் போல பளபளத்தது. தேவியில் பரந்த நெற்றி சந்தனத்தாலும் குங்குமத்தாலும் நிறைந்து நெற்றிக்கண்ணைத் திறந்துவிட்டது போன்ற அதிர்வைக் கொடுத்தது. சிவப்பு நிறப் பட்டுச் சால்வை சார்த்தப்பட்டிருந்தது. மலர்மாலையும் படத்தின் மேல் மாட்டப்பட்டிருந்தது. ஒரு தட்டில் உதிரிபூக்கள் மென்சிறகுகள்போலக் குவிந்திருந்தன. வெற்றிலை, பாக்கு, சந்தனம் பூசிய குடுமி தேங்காய் என இன்னொரு தட்டில். பூஜை இன்னும சற்று நேரத்தில் ஆரம்பிக்கப்பட்டுவிடும் என்ற பரபரப்பு தெரிந்தது.

அதற்குக் கீழே சிமிந்துத் தரையில் பத்துப்பதினொரு முழு வாழை இலைகள் பரப்பப்பட்டு ஆவி பறக்கும் வெண்சோறு கொட்டப்பட்டுச் சிறு குன்றென எழுந்திருந்தது. சோற்றுமலையை ஒட்டிய ஓரப்பகுதிகளில் சூடுபட்ட இலைகள் பச்சையத்தை இழந்து இளம் கருமையாக சேலைக்கரைபோல பரவியிருந்தது. அதன் மீது அவரவர் வீட்டில் சமைத்த உணவு வகைகள் கொண்டு வந்து கொட்டப்பட்டன. நான் பார்த்துக்கொண்டிருக்கும்போதே கருவாட்டுக் கறி, கோழிக்குழம்பு, காய்கறி வகைகள் பெரும்பாலான உணவு வகை இலை சோற்றுக்குன்றின் அடிவாரத்தில் தொடர்ந்து கொட்டப்பட்டுக்கொண்டே இருந்தது. சூடு பறக்க கொட்டப்படும் தருணத்தில் அவற்றிலிருந்து அந்தந்த உணவு மணம் தனித்தனியாக வீச, பின்னர் எல்லா உணவும் கலந்த புதுவகை மணமும் மூக்குச் சுவரை தொட்டுத் தொட்டுத் தொடர்ந்தது.

எனக்கு இதெல்லாம் அந்நியமாக இருக்க, என் அருகில் இருந்த பெற்றோர் ஆசிரியர் சங்கத் தலைவரைக் கேட்டேன்,

“சார் எங்க மூதாதையர் ஒரே கிராமத்திலிருந்து இங்கே குடியேறினாங்க. அங்கே காலங்காலமாய் கும்பிட்ட சாமியை மட்டும் இங்கு கொண்டார்ல, அந்த ஊரின் பண்பாட்டையும் கூட கொண்ணாந்து, தலமொற தலமொறயா அது மாறாம கடடிக் காத்து வரம்” என்றார்.

“ஏன் வீட்டுச் சமையல்? கோயில்லியே சமைச்சிடுவாங்களே?” கோயில் மணி சத்தம் ஒலிக்கத் தொடங்கியதும்.

“அதுல ஒரு சூச்சமம் இருக்கு சார்,” என்று சொல்லி ஒரு இடைவெளிவிட்டு, “எல்லா வீட்டுச் சமையலையும் இங்க ஒரே எலையில கலக்கறப்போ, எஙகள் மக்கள் உறவு. ஒற்றுமையா செதறாம இருக்கும்கிற நம்பிக்கை வலுக்குது,” என்றார். ஆலய மணி ஓசை இப்போது வலுத்தது. எனக்குக் கொஞ்சமாய்ச் சிலிர்த்தது. ஆலய மணி ஓசையும் இந்த நம்பிக்கையோடு கலந்ததால் என் சிலிர்ப்புக்குக் காரணமாய் இருக்கலாம். மூல விக்கரகப் தீபாராதனை முடிந்து தட்டில் தீபம் அரையடி உயரத்துக்கு எழுந்து எரிய, மூலஸ்த்தானத்துக்குள்ளிருந்து வெளியே வந்தார் பூசாரி. இன்னொரு கையால் சூடங்களைத் தீபத்துக்கு இரையாக்கினார். தீபம் பசிகொண்ட மிருகம்போல சூடத்தைத் தின்று தீயை உக்கிரமாய் மேலற்றியது. பூசாரியின் நெஞ்சு முடியைக்கோர்த்து பஞ்சுப் பிசிறாய் சிதறியிருந்தது திருநீறு. நெற்றியில் குங்குமம், சந்தனம், திருநீறு கலந்து ஜுவாலையை உண்டு பண்ணியது. தீபத்தில் அலையும் செங்கனல் அவர் முகத்தில் தேஜஸை அதிகரித்தது.

பூசாரிக்கு அருகே உடுக்கையைப மெல்லத் தட்டித்தட்டி சுதி சேர்த்துக்கொண்டிருந்தார் ஒருவர். உடுக்கையின் இடையில் கட்டப்பட்ட சிவப்புக் குஞ்சம் சிறுநாகம் போல மெல்ல ஆடியது. அதன் மெல்லிய ஓசை கூர்மையாக ஒலிக்க ஆரம்பித்திருந்தது. உடுக்கையை விரலால் அழுத்தி இழுக்கும்போது அதன் ஒலி ‘வோய்ங்’ என்ற அதிர்வான ஓசையை கிளப்பியது.

ஆயி மகமாயி ஆனந்த சொரூபினியே

மாயி மகமாயி மண்ணெல்லாம் நிறைந்தவளே

மக்களெல்லாம் உன் தாழ்பணிந்து நிற்கிறோம்

அருள் பாலிப்பாய் பேரன்னையே, அன்புகூர்ந்து

என்று பூசாரி பாட உடுக்கை ஒலி பாடலுக்கான பொருளை வியாபிக்கச் செய்தது. கூட்டத்தை விலக்கி வெளியேறி நடுவாந்திரத்துக்கு ஓடிவந்து, சோற்றுக்குன்றினருகே சந்நதம் ஓங்க ஆடத் தொடங்கியது ஒரு நடு வயது பெண். தலை அதிர, ஸ்தனங்கள் குலுங்க, பாதங்கள் சிவக்க சிவக்க ஆடியது அத்திருத்தருணத்தில் சாமி என்றாகிவிட்ட அப்பெண். சற்று நேரத்தில் கழுத்துப் பாகம் ஈரமாகி, வியர்வை உருண்டு அவளின் மார்பு மடிப்புக்குள் இறங்கியது. கண்கள் மலங்க மலங்க சீற்றம்கொண்டு ஆடினாள் அவள். ஆட்டத்தில் கொண்டை முடிச்சின் பிடி தாங்காமல் தளர்ந்து விரிந்து தொங்கி முகத்தை அறைந்து அறைந்து பின்வாங்கியது. கால்விரலிடுக்குகளில் பிசுங்கிய வியர்வை தரையிலும் மெல்லிய ஈரத்தை உண்டாக்கிக்கொண்டிருந்தது. அந்த ஈர அடையாளம் அவள் பாதம் பட்ட இடமெல்லாம் அச்சாகியது!

ஒரு வாலி நிறைய மஞ்சள் நீர் கொண்டு அள்ளி அள்ளி அவள் தலைமேல் ஊற்றினார்கள். நனைந்த உடலுடன் அது அதிர ஆடியது. காலடியில் மஞ்சள் நீர் வெள்ளம். உடுக்கை ஒலி பேருவகையில் நீரைப் பச்சக் பச்சக் என மிதித்து மிதித்து ஆடியது. மிதிபட்டவுடன் மஞ்சள் நீர்ச்சிதறல்கள் உணவுக் குன்றின் மீது தெறித்தது. சிமிந்துத் தரையில் ஓடிய நீர் சிறு பாம்புக் கூட்டமென வாழை இலைக்குக் அடியிலும் மேலும் ஊடுருவியது. அந்த மஞ்சள் துளிகள் கூடுதலாக இன்னொரு உணவு வகையாய் கலந்துவிட்டிருந்தது அதற்குள். அருளாடிய சாமிக்குக் கால்கள் தளர்ந்து, ஆடி முடியும் தருவாயில் சூடம் காட்டி, திருநீறடித்து அதனைச் சமாதானப்படுத்தி மலையேற்றிவிட்டிருந்தார்கள். ஈரத்தோடு அது சந்நிதி நோக்கி அமர்ந்துவிட்டது. நீரில் நனைந்த உடல் சேலையை உடம்பில் ஒட்ட அணைத்துக்கொண்டிருந்தது. நீர்த் தேமலென அதனைச் சுற்றி ஈரப்பரப்பு.

அன்னபூரணிக்கு அபிசேகம் முடிந்ததும். நான்கைந்து பேர் மலைபோல குவிந்திருந்த சோற்றையும். கலவையிலான எல்லா வகை கறிக் குழம்பையும் ஒன்றாகப் பிசைந்தனர். சோறு இப்போது கூட்டாஞ்சோறாகிவிட்டிருந்தது. இரு கை அகலத்துக்கு அடங்கும் சோற்று உருண்டைகளாக உருட்டி உருட்டி ஒரு பாத்திரத்தில் வைத்தார்கள். பக்தர்களின் விரித்த கைகளில் பரிமாறினார்கள். அவர்கள் பயபக்தியோடு கண்களில் ஒற்றி, சந்நிதானத்தை நோக்கி குனிந்து, சாப்பிட ஆரம்பித்தார்கள். ஒரு பருக்கை சிந்திவிடக்கூடாதென்ற கவனக்கூர்மையை அவதானித்தேன். தரையில் ஒரு பருக்கையைக்கூடப் பார்க்க முடியவில்லை!

நான் பிறர் அறியாமல் சற்றுத் தள்ளி நின்று, பின் வாங்கினேன். என்னைத் தேடிவந்து சோற்று உருண்டையை வைத்தார்கள். எனக்கு அசூசையாக இருந்தது. கால் மிதிபட்டு சிதறிச் சோற்றில் விழுந்த தரை நீரும் வியர்வையும் கலந்து சோறு எனக்கு ஒவ்வாமையை உண்டாக்கியது. எல்லாரும் சேர்ந்து வெற்றுக்கையால் பிணைந்து பிண்டமாக்கியதை என் மனம் ஏற்கவில்லை. அதிலும் கருவாடும் மீனும் கலந்து எல்லா சமையறையிலிருந்து வந்திருந்த ஊண் ஒம்பவில்லை. எல்லாரும் உண்பதிலும், உண்டு முடித்தவர்கள் அர்ச்சனை செய்வதிலும், கும்பிடுவதிலும், பேசிக்கொண்டிருப்பதிலும் இருப்பதைச் சாதகமாக்கி நான் கோயிலுக்குப் பின்புறம் நகர்ந்தேன். என்னை யாரும் கவனிக்கவில்லை என்பதை உறுதி செய்து கொண்டேன். அங்கு யாரும் இல்லை என்று உறுதியானதும் கைச்சோற்றை குப்பைக் வக்குளில் கொட்டிவிட்டுத் திரும்பினேன், அந்த நேரம் பார்த்து நிர்வாக உறுப்பினன் பாலன் கழிவறையிலிருந்து வெளியேறினார். நான் செய்ததைப் பார்த்துவிட்டாரா என்ன? எனக்குப் பகீரென்றது. அவர் ஏதும் கேட்டுவிடுவாரோ என்று அஞ்சினேன். அவர் எதையும் பார்க்காததுபோலப் போய்விட்டார். பார்த்திருக்க மாட்டார். பார்த்திருக்க முடியாது! அவர் கதவைத் திறக்கும் முன்னரே நான் எரிந்துவிட்டிருந்தேன் என யூகிக்கிறேன். நான் அப்புறப்படுத்தும் தருணத்திற்கும் அவர் அதைப் பார்த்துவிட்டதற்குமான சாத்தியம் பிசகின்றி அமைந்துவிட்டதா என்ன? அப்படியே பார்த்திருந்தாலும் அதனைப் பெரிதுபடுத்தமாட்டார். அவர் பெரிதுப்படுத்தியிருக்கக் கூடாது என்றே வேண்டிக்கொண்டேன். ஆனாலும் குற்ற உணர்வைத் தவிர்க்க முடியவில்லை. நியாயமில்லைதான்! அது அவர்களுக்கு தெய்வீகப் பிரசாதம். காலங்காலமாய் பாதுகாத்து வந்த பண்பாடு. எனக்கு அப்படியில்லை. இவ்வூர் மக்களின் அன்பைப் பெறத்துடிக்கும் நான் இவ்வாறன இழி செயலை செய்திருக்கக் கூடாது. அவர் பார்த்திருந்தால், பார்த்ததை வெளியே சொன்னால், நான் சேகரம் செய்து வைத்திருந்த ஊரின் மரியாதை ஒரு நொடியில் சரிந்து இல்லாமல் ஆகிவிடும். கடவுளே அவர் பார்த்திருக்கக் கூடாது! பார்த்திருந்தாலும் , அதனைப் பெரிய மனம் கொண்டு என்னை மன்னித்திருக்க வேண்டும்.

எல்லாம் முடிந்து என்னைச் சந்நிதானத்தின் வாசலுக்கு அருகில் அழைத்து சிறு மாலை அணிவித்து காலாஞ்சி கொடுத்தார்கள். நான் அதனை மரியாதையோடு பெற்றுக்கொண்டேன்.

கோயிலுக்குப் பின்னால் நான் செய்ததைப் பாலன் பார்த்துவிட்டிருந்தால்…. என்னை என்னவோ செய்தது. அவரை எதிர்கொள்ளும் தருணத்திலெல்லாம் குற்ற உணர்வால் உடல் மரவட்டையைபோலப் போல சுருண்டுகொண்டது.

ஆனால் அவர் என் செயலை யாரிடமும் சொல்லியிருக்கவில்லை என்பது எனக்கு கோயில் நிர்வாகமும், பள்ளியின் பெற்றோர் ஆசியர் சங்க நிகழ்ச்சிகளில் எனக்கான மரியாதை குறையாமலிருப்பதிலிருந்ததை உறுதிசெய்துகொண்டேன். மக்கள் எல்லாரும் எப்போதும் போலவே என்னோடு அணுக்கமான பழக்கத்தைக்கொண்டிருந்தார்கள்.

விடுமுறை நாட்களில் வீட்டுக்குப் போகாமல் மாணவர்களின் தேர்ச்சி நிலையைக் காட்ட பிரத்தியேக வகுப்பில் பாடமும். நடத்தினேன். மாணவ்ர் இல்லங்களுக்குப் போய் பெற்றோர்களிடம் பிள்ளைகளின் கல்வி முன்னேற்றம் பற்றிப் பேசினேன்.

அந்த ஆண்டு மூன்று மாணவர்கள் அரசு அடைவு நிலைத்தேர்வில் வெற்றிபெற்றிருந்தார்கள். கடந்த சில ஆண்டுகளாக ஒரு மாணவர்கூடத் தேர்வாகமல் இருந்த நிலை மாறி முன்னேற்றத்தைக் காட்டிய என்னை ஆண்டுக்கூட்டத்தில் புகழ்ந்துரைத்தார்கள். எனக்கான மரியாதை சில படிகள் உயர்ந்தன.

எனக்குப் பெற்றோரின் ஒத்துழைப்பு அத்தியாவசியம் என்பதால் அவர்களோடு மிக நெருக்கமான உறவை வளர்த்துக்கொண்டிருந்தேன். எல்லாக் குடும்ப நிகழ்வுக்கும் எனக்கு பிரத்தியேக அழைப்பு வந்துவிடும். ‘கட்டாயம் சார் வர்ணும்’ என்று அந்நியோன்னிய உறவினரைக் கூப்பிடுவது போலக் கூப்பிடுவார்கள். குழந்தைக்கும் பேர் வைக்கும் வைபவம் தொட்டு நிச்சயம், பரிசம், திருமணம் என்று ஒன்றுவிடாமல் போய்க் கலந்துகொண்டே இருந்தேன். எனக்கான வரவேற்பு எங்கேயும் குறையவில்லை. தனி மேசையில் அமரச் சொல்லி அவர்கள் கைகளாலேயே பரிமாறினார்கள். சுவையான வகையறாக்களை அள்ளி இலையில் நிறைத்தார்கள். ஒரு பள்ளியை பெற்றோர் ஒத்துழைப்புடன் நிர்வகிப்பதற்கு இதுபோன்ற உறவாடல்கள் அவசியம் என்பதை மெல்ல மெல்ல உணர்ந்துகொண்டிருந்தேன். அது எங்கேயும் பழுதாகிவிடக்கூடாது என்பதில் மிகுந்த கவனமுடன் என்னைத் தகவமைத்துக்கொண்டேன்.

ஆடிப்பெருக்கு நெருங்கிக்கொண்டிருந்தது. நான் முன்னர் செய்த தவறுக்கான விமோசனத்தைத் தேட பாலனின் கண் முன்னால் பிரசாதத்தை உண்டு நிருப்பிக்க வேண்டும் என்று முடிவெடுத்திருந்தேன். நான் உணவை உதாசீனப்படுத்தியதை அன்று பாலன் பார்த்திருக்கக்கூடும் வாய்ப்பும் உண்டு! எனவே பாலன் என் மீது மனதளவில் கொண்ட அபிப்பிராயத்தை மாற்றியாக வேண்டும்.

எனக்கு கடந்த ஆண்டுபோலவே அழைப்பு வந்திருந்தது. போயிருந்தேன். எல்லாமே அவ்வூர் மரபுப்படி நடந்துகொண்டிருந்தது. சந்நதம் கொண்டு ஓரிருவர் ஆடினர். பாதம் பட்டுத் தெறித்தவை சோற்றுக்குவியலில் விழத்தான் செய்தது. சோற்று மலையை நான்கைந்து பேர் கைகளால் பிசைந்து உருண்டைகளாக்கி எல்லோருக்கும் பரிமாறிக்கொண்டிருந்தார்கள். நான் வரிசையில் கடைசியாக நின்றிருந்தேன். பிரசாதத்தை பெற்றுக்கொண்டவர்கள் சந்நிதானத்தை நோக்கி வணங்கிக்கொண்டிருந்தார்கள். எல்லாருக்கும் பிரசாதத்தைப் பரிமாறி கடைசியாக என் அருகே வந்த பாலன் நான் நிற்பதைப் பொருட்படுத்தாமல் திரும்பிவிட்டார்.

நீட்டிய கையோடு நானிருக்க அவரின் கண்கள் என்னை ஏறிடவே இல்லை.

எழுதியவர்

கோ.புண்ணியவான் .: கையறு நாவலாசிரியர் இவர். சயாம் பர்மா மரணத் தண்டவாளம் உயிர்வதை சம்பவங்களை அடிப்படையாக வைத்து உயிரோட்டமான நாவலாக 'கையறு'வைப் படைத்தவர். தமிழகத்தில் சிறந்த நூலுக்கான கரிகாலன் சோழன் விருது பெற்றவர். மலேசியாவில் பல்வேறு இலக்கிய விருதுகள்‌ பெற்றவர். சிறுகதைகள், நாவல்கள் ,கவிதைகள், விமர்சனக்கட்டுரைகள் என நிறைய எழுதியவர். மயிர், வாசகசாலை, வல்லினம் போன்ற இணைய இதழ்களுக்கு எழுதி வருகிறார்.