காத்திருப்பு

459

தேரா மன்னா… என கண்ணகிகள் நீதி கோர முடியாதபடிக்கு சட்டப் புத்தகத்தின் சாசனங்கள் அவர்களை மனப் பிறழ்வுக்கு உள்ளாக்கி வைத்திருக்கின்றன. நீதி தேவதையின் கட்டப்பட்ட கண்களுக்கு முன்னால் வழங்கப்படும் தீர்ப்புகள் எப்போதும் இருளானதுதான். ஒரு அகதி நாற்பது ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக இந்தியக் குடியுரிமைக்கு காத்திருப்பதைப் போல.

அதுவொரு மோசமான மழைக்காலம் இல்லைதான். ஆனாலும் பெய்து கொண்டிருந்த பெருமழையில் சுத்தியிருந்த ஊர்களெல்லாம் தண்ணீரில் மூழ்கிக் கொண்டிருந்த நேரம். வெட்டிப் போட்ட கறுப்பு வண்ணமாய் இருட்டு அப்பிக் கிடந்த பொழுது ஊருக்கு அருகே இருந்த அணை உடைப்பெடுத்திருந்தது. இருட்டு நீரின் வண்ணம் தெரியவில்லை. அது பீறிட்டுப் பாயும் சப்தம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் பெரும் இரைச்சலாக மாறிக் கொண்டிருந்தது. அவசர ஊர்தியொன்று வேகமாகச் செல்ல முயன்று கொண்டிருந்தது. காட்டாற்று வெள்ளத்தில் அவ்வூர்தியின் ஒளிகள் விரைவாகக் கரைந்து கொண்டிருந்தது.

எவ்வளவு வெயில் என்றாலும், மழை என்றாலும், பனிக் குளிர் என்றாலும் அவள் இடுப்பில் கைவைத்தபடி சாலையை வெறித்தபடி நிற்பாள். எண்ணெய் காணாத வறண்ட தலையில் சுருள் சுருளாய்க் காற்றில் அலைவுறும் கேசமும், அழுக்கு படிந்த வண்ணத்திலான உடையும், பாதம் தேய நடையுமாக இருப்பாள். மீனுக்காக காத்திருக்கும் கொக்கு கூட ஒரு கட்டத்தில் தன் பொறுமை இழந்து அந்த இடத்தை விட்டு பறந்து விடும். நான் பார்க்கும் போதெல்லாம் அவள் அந்த இடத்தை விட்டு நீங்குவதோ, அமர்ந்திருப்பதோ இல்லை. குழந்தைகளை இதுவரை நான் பார்த்ததில்லை. ஒருவேளை தெருவில் விளையாடும் குழந்தைகளில் அவள் குழந்தையும் இருந்திருக்கலாம். இந்தத் தெருவுக்கு நான் வந்து ஓராண்டுகளாகக் காணும் இக்காட்சியில் எந்த மாற்றமும் இன்றி இப்போதும் அப்படியே தொடர்கிறது. அவள் எத்தனை கிலோமீட்டர் தூரம் நடந்திருப்பாள் என்பது ஒட்டிப்போன ஒடிசலான தேகத்தில் தெரிகிறது. அவள் ஒரு விசித்திரப் பெண்ணாகவே முதல் பார்வைக்கு தெரிந்தாள். ஆனால் துயரார்ந்த கதையால் அவள் வாழ்வு சூழப் பட்டிருந்ததை காய் கறிகளை கூடையில் வைத்து சுமந்து வரும் பொன்னம்மாக்கா சொல்லித் தெரிந்து கொண்டேன் .

ஆண்ட பரம்பரைகள் என தலைவர்கள் கொம்பு சீவும் இச்சமூகத்து மக்களோ அன்றாடங் காய்ச்சிகளாய் உள்ள இத்தெருவுக்கு பணி நிமித்தமாக, குறைவான வாடகைக்கு வீடு கிடைப்பதால் குடி வந்தேன். அகதிகள் முகாமுக்கும் எனது பணியிடதுக்கும் நீண்ட தூரம் என்பதால் மாதந்திர தணிக்கைக்கு உட்பட்டு இங்கு தங்கிக்கொள்ள முடிவு செய்தேன். பத்துக்குப் பத்து என்ற அகதிகள் முகாமின் வீட்டை விடவும் இந்த வீடுகள் கொஞ்சம் விசாலமானவைதான். ஆனாலும் வெயிலை மறைக்கும் அடுக்குமாடிக் குடியிருப்புகள் இத்தெருவில் இல்லாதிருப்பது இந்த இடத்தினை நான் தேர்வு செய்யவும் ஒரு காரணம் எனலாம். இன்னொரு புறம் முகமினைப் போலவே கலகலப்பாக இருக்கும் தெருவும். தினக் கூலிகளாகவும், ஆட்டோ ஓட்டுநர்களாகவும் ஆண்கள் இருக்கும் இத்தெருவில் பெண்கள் முறுக்கு சுத்தவும், சித்தாள் வேலைகளுக்கும் போகிறார்கள். அரசியல் கட்சி கூட்டங்களுக்கு, சாதிக் கட்சிக் கூட்டங்களுக்கு கூட்டம் கூடும் வேலைகளும் அடிக்கடி இத்தெருவில் நிகழும் காட்சிகள். குழந்தைகளின் படிப்பு விசயத்தில் அக்கறை அற்றவர்களாக இருப்பதாக நாம் நினைக்கலாம். ஆனாலும் சில பள்ளி வாகனங்கள் இத்தெருவுக்குள் வந்து செல்வதைக் காண முடிகிறது. சாதியவாதிகளின் சில குற்றச் செயல்களால் குற்றவாளிகள் ஆக்கப்பட்டவர்களைத் தேடி தினமும் காவல் வாகனங்கள் வந்து செல்வதும் உண்டு. இது எனக்கு எப்போதும் அகதிகள் முகாமினை நினைவுறுத்திக் கொண்டே இருக்கும். துண்டு துண்டுகளாய்க் கிழிக்கப்பட்ட காகிதத்தில் சிதறிக் கிடக்கும் கவிதை போல் சிக்கலான வாழ்வுதான். எல்லா நூற்றாண்டுகளிலும் ஏய்த்துப் பிழைக்கும் மனிதர்களும், அற்பத்தனமான மனிதர்களும் வாழ்ந்துகொண்டுதான் இருக்கிறார்கள். தினமும் சமையலுக்குத் தேவையான காய்கறிகளைக் கொண்டுவந்து தந்து செல்லும் பொன்னம்மாக்காவுக்கும் தேநீர் எடுத்துவந்து குடுத்துவிட்டு அவர் சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் கதைகளைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தேன் கூடையில் பாதி எடை குறையும் வரை. பக்கத்துக் கிராமத்தின் விவசாய நிலத்தில் இருந்து அன்றன்றைக்குப் பறித்த காய்கறிகளை வாங்கி வந்து இத்தெருவில் விற்றுச் செல்பவர். நம்பிக்கையும் நாணயமும் கொண்ட, சொந்தக் காலில் நாலு காசு சம்பாதிக்கும் நல்ல மனுசி என்றுதான் சொல்ல வேண்டும்.

ஒருநாள் முறுக்குக் கம்பெனியில் இருந்து வீடு திரும்பியவளின் கையில் குழந்தைக்கான தின்பண்டங்கள் இருக்கக் கண்டேன். இதுவரையில் யாரையும் ஏறெடுத்துப் பார்க்காத அவள் முகத்தில் பெரும் சோகமொன்று அப்பியிருப்பதை நான் கவனிக்கத் தவறுவதே இல்லை. தெருவின் கிழக்கை அவள் கண்கள் ஏக்கத்தோடு பார்த்தவண்ணம் இருக்கும். மாலை நேரத்து மஞ்சள் வெயில் அவள் முகத்தில் மஞ்சள் பூசியிருப்பது போல் தோற்றப் பொலிவு கொடுத்தது. அவள் எந்தக் காட்சிகளையும் சட்டை செய்யாதவளாக வீட்டுக்குள் சென்று சில நிமிடங்களில் வெளிவந்து எப்போதும்போல் இடுப்பில் கைவைத்தபடி தெருவின் பிரதான வாசலைப் பார்த்தபடி நின்றிருந்தாள். மஞ்சள் வானம் செந்நிறமாகி அவள் பின்னால் இறங்கிக் கொண்டிருந்தது. பொன்னம்மாக்கா சொல்லச் சொல்ல ஆவலோடு கதை கேட்கும் குழந்தை போல் கேட்டுக் கொண்டிருந்தேன். ஆய்வகம் போவதற்கான நேரம் நெருங்குவது தெரியாமல்.

ஒவ்வொரு நாளும் அவள் இப்படித்தான் இந்தப் பிரதான வாசலைப் பார்த்தபடி ஒரு பழுப்பு வண்ண ஓவியத்தைப் போல் நிற்பாள். அவளுக்குள் அவன் குறித்தான ஏக்கங்கள் கனன்று கொண்டிருப்பதை நேருக்கு நேராய் சந்தித்த ஓர் நாள் ஒளிவெட்டுப்போல் கடத்திச் சென்றாள். அவளின் கணவன் நான் பணிபுரியும் மருத்துவமனையில்தான் முன்பு பணியாற்றியதாக பொன்னம்மாக்கா என் பணியிடம் குறித்து விசாரித்தபோது இடைமறித்துச் சொல்லியிருந்தார். அவனது பெயர் சின்ன முத்தன் என்பதையும் மறக்காமல் சொல்லியிருந்ததால் ஆய்வக நேரம் முடிந்ததும் சின்ன முத்தன் குறித்து மருத்துவமனையில் தெரிந்தவர்களிடம் விசாரித்து வந்தேன். ஒவ்வொருவரும் தங்களுக்கு தெரிந்த விசயங்களை கதைகளாக சொல்லிக் கொண்டு இருந்தனர். கடைசியாக அவசர ஊர்தி ஓட்டும் மயிலனிடம் கேட்டால் தெரியும் என்றார்கள். மயிலனோடுதான் சின்ன முத்தன் கடைசியாக பணியாற்றியதாக சொன்னார்கள்.

இந்த அவசர ஊர்திகளின் சப்தங்கள் இப்போதெல்லாம் மனிதர்களிடத்து பெரிய தாக்கம் செலுத்துவதாகத் தெரியவில்லை. இரைந்து வரும் அவசர ஊர்திகளுக்கு வழிவிட வேண்டும் என்ற எண்ணம் கொஞ்சமும் அற்றவர்களே இப்போதெல்லாம் சாலைகளை அடைத்துக்கொண்டு வாகனத்தை இயக்குகிறார்கள். பெரும்பாலும் பயிற்சி இல்லாத இளவட்டங்கள் வாகனங்களை அதிகளவாக இயக்குகின்ற காலமாகி விட்டதாக மயிலன் குறைபட்டுக் கொண்டதில் காரணம் இல்லாமல் இல்லை. அவசரத்தின் ஒவ்வொரு நொடியும் எவ்வளவு முக்கியமானது என்று சாலையின் ஒழுங்கு விளக்குகளின் வண்ணங்களுக்கு முன்னால் காத்திருப்பவர்களுக்கு ஏன் புரிவதேயில்லை? எல்லோருக்கும் அவரவர் அவசரம். அவரவர் அவசரத்தில் இந்த உலகத்தில் யாரும் யார் மீதும் அக்கறையற்றவர்களாக இருப்பது ஒரு நோய்க்கூறு. பேரழிவுகளின் முன்னால் உதவும் ஒரு கரம், ஒரு சொல் அவ்வளவு ஆதூரமனது. ஆனால் அவற்றிக்கெல்லாம் யாருக்கும் நேரமில்லை. மாறி மாறி விழும் ஒழுங்கு விளக்கின் ஒளியில் இங்கும் அங்குமாக மக்கள் பரபரத்தபடி பயணித்துக் கொண்டிருப்பதாக மயிலன் தன் ஆற்றாமையை புலம்பித் தள்ளிவிட்டார் . பொதுப் போக்குவரத்தினை பயன்படுத்தும் எனக்கு இந்த விஷயங்கள் புரியாமல் இல்லை. இது இங்கு மட்டுமல்ல. சிறிய ஊரில் ஆரம்பித்து பெரு நகரங்கள் வரை இப்படியான சூழல் இருக்கத்தான் செய்கிறது. ஆனால் சின்ன முத்தனைப் பற்றிய விசாரிப்பில் இருந்து மடைமாற்றும் நோக்கோடு மயிலன் பேசியதையும் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. ஏனெனில் அன்றைய இரவு சின்ன முத்தனை ஷிப்ட் மாற்றிவிட மயிலன் வந்திருக்க வேண்டியவர். மயிலனுக்கு இரண்டு பெண் பிள்ளைகள். மூத்தவளை கட்டிக் கொடுத்துவிட்டார் . பேரக்குழந்தை ஒன்றும் உள்ளது. சின்னவளுக்கு வரன் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறார். அன்றைய சூழலில் அவரது வயதும், சூழலும் ஷிப்ட் மாற்றிவிட வரமுடியாமல் செய்துவிட்டது. அதனால் சின்ன முத்தனே இரவு தொடர்ந்து இவருக்கும் சேர்த்து பணியாற்ற வேண்டிய சூழல்.

சிறகுலர்த்தும் பறவையொன்றின் இறகு தெளித்த நீர்மையில் நிறுத்தம் வந்தவன் நினைவுதிர்த்து இறங்கிச் செல்வது போல் அன்றாடப் பணி நிமித்தம் மென் தூரல்களுக்கு நடுவே சின்ன முத்தன் மருத்துவமனையின் அகன்ற வாயிலை ஒட்டி உள்ள அவசர ஊர்தி தரிப்பிடதினுள் நுழைந்தான். வருகையை உறுதி செய்யும் முகமாக பதிவேட்டில் கையெழுத்துப் போட்டுவிட்டு சீருடைக்கு மாறிக்கொண்டான். உள்ளே போனால் வெளியே என்ன நடக்கிறது எனத் தெரியாத ஒரு மோசமான பணிச்சாலை. உழைப்புச் சுரண்டல்களையும், ஊதியக் குறைப்புகளையும் கொள்கையாகவும் கோட்பாடாகவும் கொண்டியங்கும் தனியார் நிறுவனங்களின் இயக்கவியல் பொருள் முதல்வாதம் மிகவும் மோசமானது. இயங்கும்வரை மட்டுமே அது சந்தை மதிப்பைக் கொண்டிருக்கும். வெளிப் பார்வையில் சேவை மட்டுமே பகட்டாகக் காட்சியளிக்கும். இதுதான் பெரும்பாலான மருத்துவமனைகளின் முகமாகவும் மாறி வருகிறது. சேவை என்ற சொல்லின் மீதமர்ந்து எவ்வளவு முடியுமோ அவ்வளவையும் சுரண்டிக் கொழுத்துவிடவே விரும்பும் பேராசைக் காரர்கள் நிறைந்த உலகில் சின்ன முத்தனோ நானோ ஒன்றுமே இல்லாதவர்கள்தான். மனிதாபிமானம் என்ற ஒன்றுதான் எங்களைக் கொண்டியக்குவதாக பொன்னம்மாக்கா அவ்வப்போது சொல்லிக் கொள்ளும்.

வானம் இரு தினங்களாக கரும் போர்வையை இழுத்துப் போர்த்திக் கொண்டிருந்தது. சடசடத்துப் பெய்யத் துவங்கிய பெருமழை நின்றபாடில்லை. இது அவ்வளவு பெருமழைக் காலமும் இல்லைதான். பருவம் தப்பிப் பெய்யும் மழை பேரழிவுகளையும் உருவாக்கிச் செல்லத் தவறுவதேயில்லை. மயிலன் அன்றைய நாளினைப் பற்றி விவரித்துக் கொண்டிருந்தார். அப்படியொரு பேரழிவுதான் தம்பி அன்று நிகழ்ந்தது. யாருமே எதிர்பாராத தருணம்தான் அது. நான் அன்றைய நாளின் இரவுப் பணிக்காக வீட்டினை விட்டு வெளியே வர முடியாதபடிக்கு மழை பெருமழையாக பெய்து கொண்டிருந்தது. கண்ணுக்கெட்டிய தூரமெல்லாம் வெள்ளக் காடாகவே காட்சியளித்தது. கிட்டத்தட்ட என் வீட்டுக்குள் வெள்ளம் புகுந்து விட்டது என்றே சொல்லலாம். என் மூத்த மகளுக்கு பிரசவ வலி வேறு எடுத்து விட்டது. நான் உடனே சின்ன முத்தனுக்கு அழைத்து விவரத்தை சொல்லிவிட்டு மருத்துவமனையின் அவசர ஊர்தி மேலாளருக்கும் தகவல் சொல்லியிருந்தேன். சின்ன முத்தன் வருவதாகச் சொல்லியிருந்தான். ஆனால் கடைசி வரையில் வரவேயில்லை.

ஓயாத மழையின் பெரும் இரைச்சலோடு அவசர ஊர்தியினை இயக்கிக் கொண்டே இருக்கிறான். இரவு வீடு செல்ல முடியாது என்பதனை அவன் ஊகித்து விட்டான். இரவுப் பணிக்கு மாற்று ஆளும் வரமுடியாதபடி வெள்ளம் போட்டி போட்டுக்கொண்டு சாலைகளை மறித்து ஓடிக் கொண்டிருந்தது. தூய்மை நகரத்தின் இலட்சணம் பல் இழித்துக் கொண்டது. வெய்யிலோ மழையோ எல்லாமே அவனுக்கு ஒன்றுதான். அவசரம் என்று வந்துவிட்டால் எந்த ஒன்றின் மீதும் காரணம் சொல்லித் தவிர்க்க முடியாது. சேவை என்பது கீழ்நிலை ஊழியர்களுக்கு மட்டுமே என எழுதப்படாத தீர்ப்பாக இருக்கிறது.

பாழும் கொடிய இரவு தன் வேட்டைப் பற்களைத் தயார் செய்து கொண்டிருந்தது. முடிந்தமட்டும் இரைகளைக் கவ்விக்கொள்ளும் முகமாக. முன்னறிவிப்பு இன்றி எல்லாமே நடந்தேறிக் கொண்டிருந்தது. அந்த நள்ளிரவில் தவிர்க்க முடியாமல் அவனை இயக்கிக் கொண்டிருந்தது. முன்யோசனை அற்றவர்கள் செய்யும் பாழுங் குழியில் அற்பமான மனிதர்கள் விழுந்து தொலைக்கிறார்கள். உடைப்பெடுத்ததாக நம்பப்பட்ட அந்த அணை அன்றைக்கு திறந்து விடப்பட்டதாக சின்ன முத்தனின் சாவுக்குப் பிறகுதான் தெரிய வந்தது. அவசர ஊர்த்தியோடு அவன் சடலத்தைத் தூகிய போதுதான்…… என்று வார்த்தை வராமல் அடைத்துக் கொண்ட தொண்டையைச் செருமிக் கொண்டே கட்டுப்படுத்த முடியாத கண்ணீரோடு மயிலன் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்.

விடியலில் வீடு திரும்பி விடுவான் என்ற ஏக்கத்தோடு தெருவின் கிழக்குப் பக்கம் அவள் பார்வை வைத்த கண் வாங்காமல் வெறித்துக் கொண்டிருந்தது. அது அப்படியே நிரந்தரமாகிப் போகும் என்பதை அவளும் நினைத்திருக்கவில்லை. இந்தத் தெருவில் மட்டுமல்ல எல்லாத் தெருவிலும் ஏன் இந்த உலகத்தின் அத்தனை ஊருக்குள்ளும் இப்படியானவர்கள் இருக்கத்தான் செய்கிறார்கள். இவர்களுக்கு மத்தியில் இவளைப் போன்றவர்களும் அவனின் வருகைக்காக காத்திருக்கத்தான் செய்கிறார்கள்.

காட்டாற்று வெள்ளம் அடித்துச் சென்ற அவசர ஊர்திக்காரனை அமரர் ஊர்தியில் எடுத்துச் சென்றனர். உதிர்ந்த மலர்கள் வடிந்து கொண்டிருக்கும் வெள்ள நீரில் தத்தழித்துக் கொண்டிருந்தது. அவன் விட்டுச் சென்ற வாசத்தை அத்தெருவெங்கும் நுகர்ந்து கொண்டிருக்கிறாள் ஒரு நினைவு தப்பியவளைப் போல். அவனோடு பயணப்பட்டுப் போன நினைவுகள் கூடு திரும்ப முடியாத தவிப்பில் காத்திருக்கிறது. எல்லாவற்றையும் காலம் மாற்றி எழுதாமலா விட்டுவிடும்.

காய்கறிக் கூடையை பொன்னம்மாக்காவின் தலைக்கு ஏற்றி வைக்கும் போது நானும் காத்திருக்கிறேன் அவளிடம் கேட்டுச் சொல்லுங்கள் என்றேன்.

எழுதியவர்

சுகன்யா ஞானசூரி .: இலங்கையின் யாழ்ப்பாணம் மாகாணத்திலுள்ள அச்சுவேலி வடக்கில் பிறந்த ஞானசூரி முதுகலை அறிவியல் நுண்ணுயிரியல் துறை படித்தவர். 1995இல் யாழ்ப்பாணத்தை விட்டு வன்னிக்கும், 1996இல் வன்னியை விட்டு தமிழ்நாட்டுக்கும் புலம்பெயர்ந்தவர். தற்போது திருச்சிராப்பள்ளியிலுள்ள தனியார் ஆய்வகத்தின் நுண்ணுயிரியல் துறையில் தொழில்நுட்புனராகப் பணியாற்றுகிறார்

இவரது முதல் கவிதைத் தொகுப்பு : அலைகளின் மீதலைதல் (2008) , இரண்டாம் கவிதைத் தொகுப்பு : நாடிலி (2021)