“யெம்மா… எதுக்கு உனக்கு இந்த வேண்டாத வேலெ?”
“இப்போ நான் சமைக்கலனா நீ எப்படி வக்கனையா பிரியாணி தின்பெ?”
“நீ பண்ணுறது கொஞ்சம் கூட சரியா இல்ல. எனக்குச் சுத்தமா பிடிக்கல”
“எப்பவும் பண்ணுற மாதிரி தான்டா செய்யுறேன். இதுல என்ன குத்தம் கண்டுபிடிச்செ?”
“அய்யோ… நான் பிரியாணி பத்தி சொல்லுலம்மா”
“ஏன்டா வாதிக்குறே? என்னனு சொல்லு?”
”அது வந்து…”
”என்ன புதுசா இழுத்திட்டு இருக்க? என்னனு சீக்கிரம் சொல்லித் தொலை. நிறைய வேலெ கெடக்கு”
” ராணி அத்தையைக் கூப்பிட்டு விருந்து போடுறது கொஞ்சம் கூட சரியாப் படல”
”அதுல தொரைக்கு என்ன பிரச்சன?”
”எனக்கு ஒன்னும் பிரச்சன இல்ல. அவ எல்லாம் ஒரு பொம்பளையா? கட்டுனவனைக் கழட்டி விட்டுட்டு, வசதியான வேலு மாமனைக் கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டா. அவளுக்கு நீயும் விருந்து போடுற. இது எல்லா நல்லவா இருக்கு?”
”இந்தா… இது நல்லாயிருக்கானு பாரு. காரம் சரியா இருக்கானு சொல்லு” என அம்மா கரண்டியில் இருந்த கறியினை முகத்திற்கு நேராக நீட்டினார்.
”நானென்ன கேட்டிட்டு இருக்கேன்? நீயென்ன பண்ண சொல்லுற?”
”இதை பார்த்துட்டா ஒரு வேலெ முடிஞ்சிடும். அப்புறம் பொறுமையா உன்கூட பேசுறேன்”
கறியினை எடுத்துச் சுவைத்துப் பார்த்தபடி, “ம்ம்ம்… இன்னும் கொஞ்சம் வெகணும். காரம் சரியா இருக்கு” என்றேன்.
”சரிடா” என்றபடி சமையல் செய்து கொண்டிருந்த அம்மாவைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்.
”சொல்லுடா”
”நீ தான் சொல்லணும்”
”மனசுக்குப் பிடிச்சவங்களோட வாழுறது தான்டா வாழ்க்கை. மத்தவங்களுக்காக வாழுறதில்ல. நான் உன்கிட்டயும் சொல்லுவேன், யார்க்கிட்டயும் சொல்லுவேன். ஒரு லவ் மேரேஜ்க்கு உதாரணம் வேணும்னு சொன்னா அது ராணி – வேலு தான். அது மாதிரி வேறொரு லவ் இந்த ஊருலையே இல்ல”
”எப்போ உண்மையான லவ்வை எல்லா என்னனு சொல்லுவ?”
”ஹாஸ்டல்ல இருந்து படிச்ச உனக்கு இங்க நடந்தது எல்லா எப்படித் தெரியும்? எதையும் அரையும் குறையுமா தெரிஞ்சுகிட்டா தப்பா தான் தெரியும். முழுசா தெரிந்தா இப்படி பேசமாட்டே”
”அதெல்லாம் செரிதான். பதினெட்டு வருசம் இன்னொருத்தனோட வாழ்ந்திட்டு, வேற கல்யாணம் பண்ணுறது பேரு தான் லவ்வா?”
”லவ்வுகிறது என்னடா?… ஒருத்தர் இன்னொருத்தர் மேலெ வைக்குற நம்பிக்கைத் தான் டா”
”அப்படினா அவீங்க மொதல்லையே வேலு மாமாவைக் கல்யாணம் பண்ணியிருக்கலாமே?”
”நீ சொல்லுறது நியாயம் தான். ஆனா அவோ நினைச்ச மாதிரி அவளோட வாழ்க்கை அமையலயே. அதனால அவப் பட்டபாடு கொஞ்சம் நஞ்சமா?”
”………”
”நாலு வெங்காயத்தை உறிச்சு, ரெண்டு பச்ச மிளகா, கொஞ்சம் கொத்தமல்லியைப் போட்டு, தயிரை ஊத்தி உப்பு போட்டு நல்லா கலக்கித் தயிர் பச்சடி செஞ்சிடு”
அம்மா சொன்னதைச் செய்தபடி, கதையினைக் கேட்டேன்.
”டேய், சிலோன்ல இருந்து நெல்லிக்காய் மூட்டையைப் பிரிக்குற மாதிரி நம்மை எல்லாம் பிரிச்சு, இந்தியாவுக்குத் தொரத்தி விட்டுட்டாங்க. எங்கெங்கோ அலைஞ்சு திரிஞ்சு சீரழிஞ்சு சின்னாப்பின்னப்பட்டுக் கடைசியில கூடலூர் வந்து சேர்ந்தோம். அப்படித் தான் வேலு மாமா குடும்பமும் வந்துச்சு. அவீங்க வீட்டுல மூணு பையன்க, ரெண்டு பொண்ணுக. அதுல மூத்தவரு தான் வேலு. எல்லாரும் எஸ்டேட்ல வேலெ தான். பசங்க காலையில வீட்டுல இருந்து கிளம்பிப் போன, எதாவது பஞ்சாயத்த இழுக்காம வீட்டுக்கு வரமாட்டங்க. அதனால அடிக்கடி போலீஸ் ஸ்டேசனுக்குப் போயிட்டு வந்தாங்க. அங்க கான்ஸ்டாபிளா இருந்த கருப்பசாமி வேலுவிற்குத் தூரத்துச் சொந்தம்கிறனால நல்லா பழக்கம்.
சின்னப்பிள்ளையா இருந்த ராணியை வேலுவும், அவரோட தம்பிகளும் தான் தூக்கி வளர்ந்தாங்க. அவ ஒன்பதாவது படிக்குறப்போ எப்படியும் வேலுவோட வீட்டுல யாருக்காவது பொண்ணு கேட்பாங்கனு, ராணியோட அம்மாவுக்குத் தெரியும். அதனால இந்த வீட்டுக்குப் பொண்ணு கொடுக்கக் கூடாதுனு அவீங்களுக்கு ஒரு வைராக்கியம். தாய்மாமன் மணிக்கு அவளைக் கல்யாணம் பண்ணி வைச்சுட்டாங்க. அவள் அழுது கெஞ்சி பார்த்தா. ஸ்கூலூக்குப் போகணும், படிக்கணும்னு. ஆனா ஒரு பருப்பும் வேகல. ஒன்பதாவது படிக்கும் பிள்ளைய வந்தவாசியில போயி கல்யாணம் பண்ணி வைச்சுடாங்க”
“சோ… சேட்” எனச் சத்தமில்லாமல் கிண்டலாகச் சொல்லிக் கொண்டேன்.
”அவளோட பதினெட்டு வருசக் கல்யாண வாழ்க்கை சென்னையில ஒரேயொரு அறையில தான். வாடகைக்கு வீடு எடுத்து இருந்து, மணி டிரைவர் வேலே பார்த்திட்டு இருந்தான். கொஞ்ச நாள் அவ தம்பி கூட இருந்து படிச்சிட்டு இருந்தான். எப்பவும் அவன் கூட இருக்க முடியாது இல்ல? அதுக்கு மேலெ தனியா இருக்க வேண்டிய சூழ்நிலை வந்துச்சுனா, அவ… சினிமாவுல கூட இப்படி ஒரு சீன் பாக்க முடியாது. ஒரு கத்தி, மண்ணெண்ணெய் கேனை எடுத்துப் பக்கத்துல வைச்சிட்டுத் தான் படுத்திருப்பா. என் பக்கத்துல நீ வந்திடக்கூடாது. மீறி வந்தா எதையாவது பண்ணிடுவேன். அப்படி ஒரு போராட்டம். இந்தப் போராட்டம் ஏன்? காரணம் என்ன?…” சிறு இடைவெளிக்குப் பிறகு அம்மா பேச்சைத் தொடர்ந்தார்.
“அவோ சின்னப்பிள்ளையா இருந்தப்போ கல்யாணம் பண்ணி போயாச்சு. இவீங்க விசயம் எப்படித் தெரிய வந்துச்சுனா? ஒருமுறை அவளை அம்மா வீட்டுல வீட்டிட்டு அவ புருசன் எங்கேயோ போயிட்டான். அங்க போன வேலுவோட தம்பிக அவள, வீட்டுக்குச் சும்மா கூப்பிட்டு வந்திருக்காங்க. கிளம்பிப் போகும்போது அவரோட தங்கச்சி கிட்ட எத்தனை ஜென்மம் எடுத்தாலும் சரி, வேலு மாமா தான் எனக்குப் புருசன், அப்படினு எதுக்குச் சொன்னானு தெரியல. அவ வாயில இருந்து ஒரு வார்த்தை வந்துச்சு. அப்பத்தான் இவர்களுக்குள் ஏதோ சிக்கல் இருக்குனு தெரிஞ்சிச்சு. இது தொடக்கத்துல தான். கல்யாணமாகி ஒரு வருசம், ரெண்டு வருசம் கெப்புல. அப்படினு சொன்னா வேலுவைக் கல்யாணம் பண்ணி இருக்கலாமே?”
“……….”
“ஒத்துக்கலையே. சொல்லிக் கல்யாணம் பண்ண அவளுக்கு வயசும் இல்ல. தைரியமும் இல்ல. காரணம் நிறைய வயசு வித்தியாசம். ரெண்டு பேருக்கும் பதினாலு வயசு வித்தியாசம் இருக்கும். அவளைக் கூப்பிட்டுப் போயிடாங்க. பேசி முறைப்படி டைவர்ஸ் பண்ணி கல்யாணம் பண்ண, அவீங்க அம்மா ஒத்துக்கல. அப்படியே கொஞ்ச நாள் ஓடிட்டே இருந்துச்சு. ஒரு டைம் பஞ்சாயத்தைக் கூட்டி பேசி ராணிக்கும், மணிக்கும் புதுசா கல்யாணம் பண்ணுற மாதிரி புதுசா கல்யாணம் பண்ணி புதுசா வாழ வீடு எல்லாம் ரெடி பண்ணிக் கொடுத்தாங்க. இப்படி ரெண்டு, மூணு டைம் புதுசு, புதுசா எல்லாம் பண்ணி இருக்கிறாங்க. அவ மசியல. ஏன் அவன்கிட்ட அவள் ஒரு வார்த்தைக் கூட பேசவும் மாட்டா.
எல்லா ஆம்பளைக மாதிரி அவனும் அரட்டி, உருட்டி மிரட்டிப் பார்த்தான். குடிச்சிட்டு வந்து அடியோ அடினு அடிச்சு ஆங்கார ஆத்திரத்தை எல்லாம் தீர்த்தான். அப்பவும் அவள் சரிப்பட்டு வரலனு, காலுல விழுந்து அழுது கெஞ்சி எல்லாம் பார்த்தான். அவோ மனசு மாறவே இல்ல. கடைசியில கோவில் கோவிலா போயி பரிகாரம் பண்ணி பார்த்தான். கேரளாப் போயி வசியம் வைச்சும் பார்த்தான். ஆனா எந்த வசியத்திற்கும் ராணி மசியல. என்ன பண்ணுறது அவனுக்கும் தெரியல. ராணியோட அம்மா, அப்பா, சொந்தக்காரங்கனு யாரு பேசியும் அவ மாறவே இல்ல. எந்த எடத்திலும் அவனால் அவளை ஜெயிக்க முடியவே இல்ல”
“ஓ”
“இவோ என்ன செய்வாள்னா? இவளுக்கு அளவா மட்டும் சமைச்சு சாப்பிட்டுப் பாத்திரம் எல்லாக் கழுவி கமுத்தி வைச்சிடுவாளாம். அவனுக்குத் தேவைனா சமைச்சுக்கனும், இல்லனா கடையில வாங்கிட்டு வந்து சாப்பிட்டுக்கணும். பின்ன அவனும் சமைச்சு சாப்பிட்டு முடிச்சதும், பாத்திரத்தைக் கழுவி வைச்சிடுவானாம். ஒரு கட்டத்துல வேலுனால தான் அவ அப்படிப் பண்ணுரானு அவனுக்கும் தெரிஞ்சிடுச்சு. ஒரு நாள் யாரும் இல்லாத நேரத்துல வந்து வேலு கூட அடிதடி சண்டை. எவனும் அவனவன் பொண்டாட்டியை விட்டுத் தந்திடுவானா? சண்டைப் போட்டு அவனால ஜெயிக்க முடியல. குடும்ப வாழ்க்கை அமைதி இல்லாம போனதால, அவனும் ஒரே குடி… அந்தப் படுபாவி நானும் நல்லாயில்ல. நீயும் நல்லாயிருக்கக் கூடாதுனு டிவொர்ஸ் கேட்டும், கொடுக்கல. இப்படியே வருசம் ஓடிப்போச்சு… ரெண்டு விசில் வந்ததும் அடுப்பை ஆப் பண்ணிடு”
விசில் வந்ததும் கேஸ் அடுப்பை அணைத்து விட்டு வந்தேன்.
“அவள் சாமர்த்தியம் என்னனா?, அவ படிச்சா. அவ்வளவு போராட்டம், பிரச்சனையையும் வைச்சிட்டு ஒன்பதாவது மட்டுமே படிச்சவ, பத்தாவது, பனிரெண்டாவது எழுதி, மாஸ்டர் டிகிரி பண்ணி டீச்சரா வேலைக்குப் போனா. அப்புறம் ஒரு ஸ்கூலில் ஹெச்.எம். ஆனாள். கொஞ்ச நாள் பொறுத்து இங்க வந்து முடியவே முடியாதுனு டைவர்ஸ் பண்ணுனா”
“ப்பா…”
“அப்பவும் வேலுக்குப் பொண்ணு கொடுக்குற ஐடியா அவீங்களுக்கு இல்ல. இதுக்குள்ள இவரு குடியான குடி. அவரு எப்படி இருந்த மனுசன்? ஆளே வேற மாதிரி ஆயிட்டாரு. கடைசி கட்டம் தற்கொலைச் செய்யுறது தான். ஒன்னுமே இல்லாத லெவலுக்கு வந்துட்டாரு. இந்தக் கூடலூருல ஒரு கடை, ரெண்டு, மூணு பேக்கரி, வண்டி, வீடு, சொந்த அடுப்பு அப்படினு மடமடனு வளர்ந்து வந்தவர். அடுப்புல ரெண்டு மூட்டைக்கு ஒன்னா வேலைச் செய்யலாம். அவ்ளோ பெரிய அடுப்பு. அந்த அடுப்ப இடிச்சு தரைமட்டம் ஆக்கிட்டு, அதுக்கு அப்புறம் தான் மனசு கொஞ்சம் அமைதியாகி பேசாம கொஞ்ச நாள் இருந்தாரு. அப்போ அவரை மனமாற்றம் பண்ண முதலில் ஒரு தங்கிலைப் பார்த்தாங்க”
”தங்கில்னா?”
“தங்கில்னா நம்ம ஜோசியக்காரன் மாதிரி, முஸ்லீமில் இருப்பவங்க. அவரு பெரிய ஆள் தான். நமக்கு அவரிடம் பழக்கம் இல்ல. சொல்லிருக்காங்க, பெரிய வேலை எல்லாச் செய்வார்னு. ஆனா அவரு தங்கில் கிட்ட போக சம்மதிக்க மாட்டார். இதுல அவீங்க அம்மா இந்த வேலைலா பயங்கரக் கில்லாடி. தங்கில் கிட்ட போயி காசைக் கொடுத்து, எதார்த்தமா கடைக்கு வர மாதிரி வந்து நீ வேலுவைப் பிடிச்சிட்டுப் போகணும்னு சொல்லிக் கொண்டு போக வைச்சிடுச்சு. விசில் அடங்கிடுச்சானு பாரு”
குக்கர் விசிலை இழுத்துப் பார்த்தபடி, “அடங்கிடுச்சும்மா” என்றேன்.
“அந்த நெய் டப்பாவை எடுத்திட்டு வாடா”
“இந்தாம்மா” என நெய்யினை எடுத்து வந்து கொடுத்தேன். குக்கரைத் திறந்த அம்மா பிரியாணிக்குள் நெய்யினைக் கொஞ்சமாக ஊற்றி, கரண்டியில் நன்றாகக் கலக்கி விட்டார்.
“ஒரு ஆள் செத்துப் போயிட்டு அந்த ஆள் மீண்டும் பிறந்து வந்தா எப்படி இருக்கும்? அந்த அளவிற்குப் பண்ணி விட்டார்கள். செத்த பிணம் போல ஆக்கி வெள்ளைத் தூணி போர்த்தி என்னென்னமோ பண்ணி இருக்காங்க. அதையெல்லா நான் பார்க்கல. உன் அப்பா தான் சொன்னாரு. தங்கில் எவ்வளவு பேசியும் அவளைத் தவிர வேற யாரையும் கட்டிக்க மாட்டேனு சொல்லிட்டாரு. தங்கில் கிட்ட போகுறதுக்கு முன்னாடி வரிக்கும் எந்நேரமும் குடினா குடி. குடிச்சிட்டு ஜீப்லையே படுத்துக் கிடக்க வேண்டியது. இல்லனா அடிக்கடி இங்க இருந்து வேளாங்கண்ணிக்கு நடந்தே போயி, கோவிலுல முட்டி போட்டு அழுதிட்டே சுத்தி வந்து பிரார்த்தனைப் பண்ணுனதா, இங்க இருந்து போனவங்க பார்த்திட்டு வந்து பாவம்… அவருக்கு என்ன கஷ்டமோனு சொல்லுவாங்க.
அப்போ மொதலில் தங்கில் சொன்ன வார்த்தை, இந்த ஆளை இப்பக் கவனிக்காம விட்டுட்டா, உப்பு ஜாடி வரை எல்லாத்தையும் விற்றிட்டுத் தற்கொலைப் பண்ணிக்குவார். அப்புறம் தங்கில் ஒரு மாதிரி அவர் பாணியில் ஸ்டேடி ஆக்கிட்டார். ரெண்டு பேரும் நேருல பார்த்துக்க முடியாது, பேச முடியாது. இப்போ மாதிரி போனு, பேஸ்புக்கு அதுயிதுனு எதுவும் இல்ல. சொந்தக்காரங்க பேசுறதை வைச்சு தான் மத்தவங்களப் பத்தி தெரிஞ்சுக்க முடியும்”
“ம்ம்ம்”
“நம்ம தலையில நல்ல சிந்தனை இல்லனா, சிந்திச்சு செயல்பட முடியாது. அப்படி அவருக்கு முடியாத சூழல் இருப்பதால, ஒருத்தர்க் கைப்பிடிச்சு தான் அவரைக் கொண்டு வரணும். தங்கில் என்ற ஆள் பொதுவானவர் தானே? எல்லா மதக்காரரும் வருவார்கள். பேய் ஓட்ட, கடை வியாபாரம் நல்லாக அப்படி நிறையப் பேரு வருவாங்க. அந்த ஆள் சப்போர்டோட அவரை மீண்டும் ஒரு புதுப்பிறப்பாகக் கொண்டு வந்தாங்க. அப்புறம் தான் அவரு குடியை விட்டாரு. அதுக்கு அப்புறம் இவ்வளவு நாள் இப்படி எல்லாம் போராடியாச்சு. இனி நீங்க தான் முயற்சி பண்ணனும். ராணியோட அம்மா கிட்ட போயி முறைப்படி பேசுங்க. நீங்க போன கண்டிப்பா மொகரடி பட்டுட்டுத் தான் வருவீங்கனு சொன்னாரு. அப்படித்தான் நடந்துச்சு. ஸ்டவ்வை ஸ்லிம்ல வெச்சிடு”
“செரிம்மா”
“அதுக்குள்ள அவள் நல்ல நிலைமைக்கு வந்துட்டா. அவீங்க நல்ல வசதி, சொந்த வீடு, மாசமான நல்ல சம்பளம் வருது. தம்பி, தங்கச்சிக்குக் கல்யாணம் ஆகிடுச்சு. அவீங்களுக்கு ஒரு பிரச்சனையும் இல்ல. பொண்ணை இந்தப் பக்கம் கொடுப்பதை விட, கூட வைச்சுப்பது தான் அவீங்க அம்மாவுக்கு நல்லது. இவரு வேறு யாரையும் கல்யாணம் பண்ண சம்மதிப்பதும் இல்ல. இன்னொருத்தன் பொண்டாட்டியைக் கல்யாணம் பண்ணி வையுங்கனு கேட்க முடியாது தான். இருந்தாலும் நீங்க போயிட்டு ஒருமுறைக் கேளுங்கள். அவீங்க எதாவது அசிங்கமா பேசுனாலும் பரவாயில்லை. ஏன்னா நமக்குக் காரியம் ஆகனும்னா அவீங்க காலைப் பிடிச்சுத் தான் ஆகணும்னு நான் சொன்னதும், அவரோட அம்மா ஒரு நாள் போனாங்க. போயி அசிங்கப்பட்டுட்டுத் தான் வந்தாங்க.
அதுக்கு அப்புறம் முறைப்படி பேசி இந்து முறைப்படி கல்யாணமாச்சு. அவீங்களுக்குக் கல்யாணம் நடத்தி வைச்ச மாதிரி ஒரு ஐயரை நான் பார்த்ததே இல்ல. அப்படியொரு பழுத்த ஐயர். வீட்டில் வைச்சு நல்ல மாதிரி கல்யாணம் பண்ணி, இங்கக் கூப்பிட்டு வந்தாங்க. இங்க சர்சுல கிறிஸ்டின் முறைப்படி கல்யாணம் நடந்துச்சு. புதுசா ஒன்றில் இருந்து துவங்கி நல்லா வாழ்ந்திட்டு இருக்காங்க. ஸ்டவ்வை ஆப் பண்ணி கறியை இறக்கி வைச்சிடு”
”வைச்சிடுறேன்”
”இதைச் சொல்ல மறந்துட்டேன். எஸ்டேட்ல இருக்கும் போது சும்மா வந்தான் ஒரு ஜோசியக்காரன். அந்த ஆள் சொன்னான், வேலுவைப் பார்த்து நீ இந்தக் கூடலூருல பெரிய ஆளா வருவேனு. அதுக்கு இவரு எதோ நக்கலா சொல்லியிருக்காரு. அவன் ரெண்டாவதும் சொன்னான். அப்ப இவர் எதுவும் சொல்லல. மூணாவதும் சொல்லும் போது, இந்தக் கூடலூர்ல நான் பெரிய ஆளா வந்தா, நான் உனக்கு அரைப் பவுண் மோதிரமும், ஒரு வேஷ்டி, துண்டும் வாங்கித் தாரேனு சொல்லியிருக்காரு. அந்த வழியா போனவன், பார்த்துச் சொல்லிட்டு போனது தான். அப்போ, மூனாவது வார்த்தைக்கு நீ சொன்ன பதில் இது. சரி. அவன் சொன்ன வார்த்தைக்கு நல்லா ஒகோன்னு வந்தாச்சு. ஒரு அஞ்சாறு வருசத்துல அந்த ஜோசியக்காரன் திரும்பி வந்தான். நான் ஒரு நாள் உன்கிட்ட சொன்னேன் இல்ல. நீ மேலே வந்திட்ட தானே? எனக்கு நீ செய்யுறேனு சொன்னதைச் செய்யுனு நின்னான். இப்போ அவரு அதைச் செய்யணும் தானே?…
நல்லா இருக்கிறோம். அவன் சொன்னதால் தான் நல்லா இருக்கிறோமானு தெரியாது. நீ ஒன்னுமே இல்லாம போயிடுவேனு சொன்னா நமக்கு எவ்வளவு வலிக்கும்? அவன் நல்ல வார்த்தைச் சொன்னான். மூனு கடை, ஜீப், வீடு எல்லாம் வந்திடுச்சு. அதுக்கு அப்புறம் தான் அவன் வந்து கேட்டான். அப்போ சந்தோசமா கேட்பதற்கு முன்னாலயே கொடுத்து இருக்கணும் தானே?… ஆனா ரெண்டு, மூனு டைம் வந்தவனை என்னமோ, அசிங்கமா பேசி அனுப்பிட்டாரு. அன்னைக்கு அவன் வைச்சான் அவருக்கு ஆப்பு. இப்போ அவனைக் காணரது இல்ல. இல்லனா வருசம் வருசம் இந்தப் பக்கம் வருவான். அந்த ஜோசியக்காரன் எதோ குழி தோண்டி வைச்சுட்டான்.
ஒருமுறை ரேசன் கார்டு புதுசா எழுதிட்டு இருந்தாங்க. வேலு அப்போ தான் கூடலூருக்கு வந்திருந்தாங்க. யாரு கூடவோ சேர்ந்து ரேசன்கார்டு எழுத பஞ்சாயத்து ஆபிசுக்குப் போயிட்டு, அவீங்கக் கூட உட்கார்த்து, கார்டு எழுத ஹெல்ப் பண்ணுனாரு. அப்போ தான் பஸ் ஸ்டேண்டை இங்க மாத்திட்டு, காம்பிளக்ஸ் கட்டிட்டு இருக்காங்க. அப்படி இருக்கும் போது நிறைய பேரு கூட பழக்கம் வந்திருக்கு. அதுல ஒருத்தர் இப்படியொரு கடை எடுனு ஐடியா கொடுத்து இருக்காரு. அன்னைக்கு எல்லா அம்பது ஆயிரம்னு சொல்லுறது ரொம்ப பெரிய காசு தான். இவருக்குப் பிசினஸ் தெரியாது. அப்படி இருந்தும் கடை எடுக்கணும் என முடிவு பண்ணி, காம்பிளக்சில் ஏலம் கூறி கடை எடுத்துட்டார். இது எல்லா அந்த ஜோசியக்காரன் சொன்ன பின்னாடி தான். பாதர் மாதிரி தான் அவர்களும். இன்னைக்குத் தான் பாதர்க அங்கி போட்டுட்டு வராங்க. அன்னிக்கு இப்படித்தானே அவீங்களும் உனக்கு நல்லது நடக்கும், இந்த நாட்டுக்கு, ஊருக்கு அழிவு வரப்போகுதுனு பேசுனாங்க. ஜோசியக்காரன் சொன்னதும் மடமடனு எல்லாமே வந்து விட்டது. ஒரு வட்டம் போட்டா ஒரு முப்பது வருசம். மொதப் பத்து வருசம் மடமடனு உயரத்துல வந்தாங்க. அடுத்த பத்து வருசம் கீழே பள்ளத்துக்குப் போயிட்டாங்க. இப்போ மீண்டும் அடுத்த ஸ்டெப் வைச்சு மேலே ஏறிட்டு இருக்காங்க”
”இதுக்கு நடுவுல அவரோட அம்மா காப்பிக்காட்டுல இருந்து ராணினு வேறொரு பொண்ண கூப்பிட்டு வந்தாங்க. அந்தப் புள்ளையக் கொண்டு வந்து வீட்டுல வைச்சு எப்படியாவது செட் பண்ணி விடணும்னு குறுக்கு வழியில எவ்வளவோ முயற்சி பண்ணுனாங்க. ஆனா முடியல. அந்தப் புள்ளையும் இவள மாதிரியே டீச்சர். இப்போ அந்தப் புள்ளை வேற கல்யாணம் பண்ணிட்டு நல்லா இருக்கா”
“இப்படியெல்லாமா பண்ணுவாங்க?”
“பண்ணி இருக்காங்களே? வேலுவும், அவரோட வீட்டுல இருந்தவங்களும் ராணியை வீட்டை விட்டு இறங்கி வா, சர்டிபிகேட் மட்டும் எடுத்திட்டு வானு எவ்வளவோ சொன்னாங்க. ஆனா அவோ பிடிவாதமா வரல. பொறுமையா இருந்து இப்போ நல்ல மாதிரி பிரச்சனை இல்லாம வந்திருக்கா. கடைசியில அந்த ஜோசியக்காரன் ஆதரவோட தான் கல்யாணம் நடந்துச்சு. கடைசியில அந்த ஜோசியக்காரனுக்குச் சொன்னதைப் பண்ணி, அவரோட அம்மா விடாம பிடிச்சு வைச்சிருந்தாங்க. அவன் திருநீறு கொடுத்தானாம். நீங்க பொண்ணு கேட்டுப் பேசப் போகும் போது, வீட்டுக்கிட்ட போன உடனே வாசல்லப் புடவையிலேயே திருநீறை வைச்சிருந்து உதறி விடணும். அதுக்கு அப்புறம் தான் வீட்டுக்குள்ள போகணும். அவீங்க கிட்ட பேசணும்னு சொன்னானாம். அப்படி எல்லாப் பண்ணி கொண்டு வந்து இப்போ நல்லா இருக்காங்க. பெரிய வசதியா இல்லனாலும் நல்லா இருக்காங்க”
“நான் உன் கிட்டயும் சொல்லுவேன், யார்க்கிட்டயும் சொல்லுவேன். ஒரு லவ் மேரேஜ்க்கு உதாரணம் வேணும்னு சொன்னா அது ராணி – வேலு தான். அது மாதிரி வேறொரு லவ் இந்த ஊருலையே இல்ல”
”எனக்கு எல்லாக் கல்யாண வயசே இல்லையே? அப்போ அவ்வளவு ஞானம் இல்ல. நாங்க எக்குத்தப்பா மாட்டிக்கிட்டோம். மற்றபடி கல்யாணம் பண்ண ஆசை எல்லா இல்ல. நான் தான் மாட்டிக்கிட்டேன். ஆனா அவரு வலைப் போட்டு என்னைப் பிடிச்சிட்டாரு. என் வீட்டுக்கு இப்படியொரு ஆள் வந்தா சரியா இருக்கும்னு. லவ் மேரேஜ்னு சொல்ல, வேல்யூ இல்ல. ஆனா அவ மனசுல வேலுவைக் கல்யாணம் பண்ணனும்னு எப்படித் தோணுச்சுனு தெரியல. இவருக்கு மட்டும் பிடிச்சு இருந்தா, அவள் எப்படி அவன் கூட வாழமா இருப்பா? ஏதோ இருந்திருக்கனும் தானே? ஒருத்தனைக் கல்யாணம் பண்ணிட்டு வாழமா, பதினெட்டு வருசம் போராடி ஜெயிச்சது என்ன விளையாட்டா?”
“இல்லம்மா. ரொம்ப பெரிய விசயம் தான்”
ராணி அத்தை மீது அதுவரை இருந்த பிம்பங்கள் எல்லாம் உடைந்து விழுந்தன. அவரை நினைக்கவே ஆச்சரியமாக இருந்தது.
”ராணி அத்தைக்குக் கல்யாணம் ஆனதுக்கு அப்புறமும் என்ன நம்பிக்கையில ரெண்டு பேரும் பதினெட்டு வருசம் காத்திருந்தாங்க?”
”அது எனக்கு எப்படித் தெரியும்? அவீங்க கிட்ட தான் கேட்கணும்”
”ம்ம்ம்… மணி எப்படிக் கடைசியில டிவொர்ஸ் கொடுத்தாரு?”
”ராணியே கொஞ்ச நேரத்துல வந்திடுவா. அவகிட்டவே நீ கேட்டுத் தெரிஞ்சுக்க. சரி. எல்லாத்தையும் எடுத்து டேபிள்ல வையு”
”செரி. செரி. ரொம்ப நல்லா கதெ சொல்லுறம்மா. சினிமால கூட இப்படிக் கதை வந்ததில்ல”
”அட, ஏன்டா? நிஜமா நடந்த கதெ இது”
”அக்கா… அக்கா…” வீட்டிற்கு வெளியே இருந்து அழைப்பு சத்தம் கேட்டு நானும், அம்மாவும் சென்றோம்.
”வா… ராணி. வா, வா… வாங்க” என ராணியையும், வேலு மாமாவையும் அம்மா வீட்டிற்குள் அழைத்தார்.
”வாங்க” எனச் சம்பரதாயமாக நானும் அவர்களை வரவேற்றேன். தண்ணீர் எடுத்து வர அம்மா சமையலறைக்குள் சென்றார்.
”இப்போ என்ன பண்ணுற அருணு?”
”மாஸ் காம் முடிச்சிட்டுட்டேன் அத்தை”
”வேலைக்கு எல்லாம் போகலயா?”
”போகணும்”
”பிரி கேசி, எல்.கே.சி, யூ.கே.சின்னு மூணு வருசம், பள்ளிக்கூடம் பனிரெண்டு வருசம். காலேஜ் மூணு வருசம். அப்புறம் பி.ஜிரெண்டு வருசம்னு இருபது வருசம் படிச்சுட்டேன். வேலெக்குனு போனாக் காலம் புல்லா போகணும். அதனால ஒரு ரெண்டு வருசம் சும்மா, ஜாலியா இருந்திட்டு வேலைக்குப் போறேனு சொல்லுறான், ராணி. இந்தா தண்ணீ” என்றபடி அம்மா தண்ணீரைக் கொடுத்தார்.
”இந்தக் காலத்துப் பசங்க எல்லாம் ரொம்ப விபரமா தான் இருக்காங்க” என ராணி அத்தை லேசாகச் சிரித்தார். சம்பர்தாய நல விசாரிப்புகளும், ஊர்ப் பேச்சுகளுக்கும் பிறகு அம்மா இருவரையும் சாப்பிட அழைத்தார். இருவரும் கைகளைக் கழுவிக் கொண்டு சாப்பிட அமர்ந்தவர்களுக்கு, வாழை இலையில் பீப் பிரியாணியையும், கறியையும் பரிமாறினோம். என்னைச் சாப்பிட அழைத்த போது, அம்மா உடன் சாப்பிட்டுக் கொள்கிறேன் எனச் சொல்லி விட்டேன். இருவரும் சாப்பிட்டு முடித்ததும், அம்மா ப்ளேக் டீ வைக்கச் சமையலறைக்குள் சென்று விட்டார். முத்து மாமாவின் செல்போன் ஒலிக்கவும், வீட்டிற்கு வெளியே சென்று பேசிக் கொண்டிருந்தார். ராணி அத்தையிடம் பேசுவதற்கான சரியான வாய்ப்பு இதுதான் என்பதை உணர்ந்தேன். இந்த வாய்ப்பை விட்டால் வேறு வாய்ப்பு அமையாது. சிறிது தயக்கத்திற்குப் பிறகு அவரிடம் பேசினேன்.
“ஸாரி த்தை… உங்களால தப்பா நெனச்சுட்டேன். இப்பத்தா உங்களைப் பத்தி அம்மா சொன்னாங்க”
“பரவால அருணு”
”என்ன நம்பிக்கையில நீங்க ரெண்டு பேரும் பதினெட்டு வருசம் காத்திட்டு இருந்தீங்க அத்தை?”
நீண்ட யோசனைக்குப் பிறகு, “தெரியல…” என ஒரே வார்த்தையில் முடித்துக் கொண்டார்.
”கடைசியில எப்படி மணி டிவொர்ஸ் கொடுத்தாரு?”
”எனக்கு நல்லா படிப்பு வரும்கிறனால மணி மாமா என்னைக் கல்யாணம் பண்ணிட்டுப் போனதுக்கு அப்புறமும் படிக்க வைச்சாரு. நான் ஒரு வார்த்தைக் கூட பேசுலனாலும், எனக்கு வேணும்கிறதை அம்மா மூலமா வாங்கித் தருவாரு. அம்மா எனக்குக் காசு தரும். அதுக்கு அவரு தான் கொடுப்பாரு. அதனால தான் என்னால டீச்சராக முடிஞ்சது. இருந்தாலும் அவரை என்னோட கணவரா என்னால ஏத்துக்க முடியல.
கடைசியில வேற வழியில்லாம நான் டிவொர்ஸ் பேப்பர்ல கையெழுத்து போடுங்கனு கேட்டேன். அவரோடு நான் இருந்த பதினெட்டு வருசத்துல நான் மொதலும், கடைசியுமா அவர்க் கிட்ட கேட்டது டிவொர்ஸ் கையெழுத்து தான். டிவொர்ஸ் பேப்பர்ல கையெழுத்தி போட்டிட்டு அவரு என்ன சொன்னாரு தெரியுமா அருணு?…”
”………..”
”இத்தன வருசத்துல நீ ஆசைப்பட்டு என்கிட்ட கேட்டது இந்த டிவொர்ஸ் கையெழுத்து தான். அதைப் போட்டு உன் ஆசையை நிறைவேற்றலனா நான் உன் மேல வைச்ச லவ் உண்மையா இருக்காதுனு சொல்லிட்டுக் கையெழுத்து போட்டாரு. அதுக்கு அப்புறமும் எங்க அம்மா இவரைக் கல்யாணம் பண்ண சம்மதிக்கல. அவரு தான் அம்மாவா சமதானப்படுத்தி கல்யாணத்துக்கு ஒத்துக்க வைச்சாரு” என்ற ராணி அத்தையின் கண்கள் கலங்கின. வேலு மாமா கூப்பிடவும் ராணி அத்தைக் கண்களைத் துடைத்தபடி சென்று விட்டார்.
அதிர்ச்சியிலும், ஆச்சரியத்திலும் இருந்து மீளச் சிறிது நேரமானது. “ஸாரி மணி” என எனக்கு நானே சொல்லிக் கொண்டேன்.
”ராணி – வேலுவின் காதலுக்கு எந்த வகையிலும் குறைவில்லாதது, மணியின் ராணி மீதான காதல்” என்பதைச் சொல்வதற்காக அம்மா தேடிக் கிளம்பினேன்.
எழுதியவர்
இதுவரை.
கதைகள் சிறப்பிதழ் 202523 January 2025காதலென்பது..
சிறுகதை25 February 2023தவிப்பு
சிறுகதை26 November 2022இழவு
