“உங்கள் பொருள் டெலிவரி ஏஜென்ட் வசம் ஒப்படைக்கப்பட்டுள்ளது . உங்கள் ஏஜென்ட் எப்போது வேண்டுமானாலும் உங்களைத் தொடர்பு கொள்வார்”, குறுஞ்செய்தியைப் பார்த்த நித்யா அலைபேசியை அணைத்து கைப்பையில் போட்டாள்.கைவிரல்கள் திடுமென சில்லித்துப் போக வயிற்றினுள் பனிப்பாளம் ஒன்று நகர்வதை உணர்ந்தாள்.
தனது மணமுறிவுக்குப் பிறகு அண்ணன் வீட்டாரோடு தங்கி விட்ட இந்த ஐந்து வருடங்களில் ,அவ்வப்போது புடவைகள்,புத்தகங்கள் என்று வாங்குவாளேயன்றி, இவ்வளவு விலை கொடுத்து தனக்கே தனக்கென்று இத்தனை வருடங்களில் ஒரு பொருள் வாங்கியிருப்பது இதுவே முதல் முறை. கோருவதற்கு யாருமில்லாத இவ்வாழ்வில் யாருக்காக சம்பாதித்து யாருக்காக சேமிக்க வேண்டுமென்கிற கைத்த மன நிலையில் இருந்த ஒருநாளில், யதேச்சையாக கண்ணில் பட்ட விளம்பரத்தைச் சொடுக்கியவளுக்கு,மற்றுமொரு மாயஉலகம் திறந்திருந்தது. விதவிதமாய், ரக ரகமாக சுயபோகச் சாதனங்கள் குறித்த விளம்பரங்கள்,அவற்றில் ஒரு சில தனது ஒரு மாத சம்பளப் பணத்தை விடவும் அதிகமாக…வேடிக்கை பார்க்கச் சென்றவள்தான், அதன் பின் தெரிந்து கொள்ளும் ஆர்வத்தில் தினமும் அந்த தளத்தைத் திறந்து புதிதாக என்ன வகைகள் வந்திருக்கின்றனவென்றும்,அவற்றின் சாதக பாதகங்களை ஆராய்வதையும் ஒரு பொழுது போக்காகவே கொண்டு விட்டாள். அதற்கேற்றாற்போல்,இணையத்தின் ஆறாம் அறிவு இவள் தேடுதல் ஆலோசனைகளில் எந்நேரமும் இதற்கான விளம்பரங்களை முன் வைக்கத் தவறவில்லை.
கேசவனுக்கு அவள் அனுப்பிய குறுஞ்செய்தி இரண்டு நாள்களாக திறக்கப்படாமல் கிடப்பில் கிடந்த ஒரு வறண்ட நாளின் தனிமையில்தான் நித்யா தனது ஷாப்பிங் கார்ட்டில், நெடுநாள்களாக கிடந்த அதிரி ஒன்றை தனக்காக வாங்குவது குறித்து தீவிரமாக யோசனை செய்திருந்தாள்.
தனது குடும்ப நேரங்களில் இவளது அலைபேசி அழைப்புக்களை அவன் ஏற்பதில்லை என்று அவள் ஏற்கனவே கண்டிருக்கிறாள்.அவனது குடும்பத்துடனான நேரத்தை அவளுக்கு வழங்கிய ஓரிரு சந்தர்ப்பங்களிலும் அது அவனது பெருங்கருணை போல பேசவும் நித்யாவிற்கு தன் மீதே சினம் எழுந்தது.
அண்ணி தினம் இவளை திருமணம் செய்து கொள்ளச் சொல்லி கெஞ்சுகிறாள்… இவள் என்றால் திருமணமான ஒருவன் தனக்கருளும் மீந்த நேரங்களுக்காக மன்றாடிக் கொண்டு கிடக்கிறாள். தொடுகை என்றில்லை,பேசுவதற்கு கூட தனக்கான நேரத்தைத் தருவதற்கு தயாராக இல்லாத ஒரு ஆண் எதற்காக திருமணத்துக்கு அப்பாற்பட்டு இன்னொரு உறவையும் சிருஷ்டிக்கத் துணிகிறான் என்று சலித்து கொண்ட நித்யா கேசவனுடனான உறவுக்கு அன்றுதான் முற்றுப்புள்ளி வைத்தாள்.தேவைப்படும்போது சாய்ந்து கொள்ளத் தோள் தராதவன்,மற்ற நேரங்களில் இருந்துமென்ன… இல்லாவிட்டால் தான் என்ன?
“எல்லாம் போதும் கேசவா.நீ உன் ஃபேமிலிய பாரு!”
“இது இப்படிலாம் ஆகும்னு எல்லாம் பேசித்தானடி இதைத் தொடங்கினோம்…”
“ஆமா…வாழ்ந்த வரை போதும்னு தான் எண்ணெய மேல ஊத்தி நெருப்பு பத்த வெச்சுக்குக்குறாங்க.அப்படி விருப்பப்பட்டு கொளுத்திக்கிட்டவங்க யாராவது ஒரே இடத்தில உக்காந்திருந்து உசிர விட்டுருக்காங்களா ?சூடு தாங்காம காப்பாத்துங்க காப்பாத்துங்கன்னு எஞ்ச்சு அங்கயும் இங்கயும் ஓடுறதில்லையா…அதுபோல தான்!”
“நல்லா யோசிச்சு பாரு நித்யா…”
“நல்லா யோசிச்சாச்சு கேசவா…இந்த உறவு எனக்கு மூச்சு முட்டுது. நான் நெனச்சது போல அவ்வளவு சுலபமா இல்ல இது.வெயில் படாத வெச்ச தாவரம் போல வெளில பிரஸ்தாபிக்க முடியாத என் அன்பு பூஞ்ச மண்டிப் போறது என்னால தாங்கிக்க முடியல. போயிரு நீ!”
“தனியா சமாளிச்சுப்பியா நீ…நல்லா யோசிச்சு சொல்லு!”
“நா தனியா இருந்தா நல்லாதான் இருப்பேன் கேசவா.நீ இருந்தும் தனியா இருக்கது தான் என்னால தாங்கிக்க முடியல! உலகத்தோட மொத்த பாரமும் என் தலை மேல இருக்க மாதிரி இருக்கு இந்த உறவு நெடுநாள் வாழாது.என்னைய விட்டுரு!”
மணிக்கட்டைத் திருப்பிப் பார்த்தவள் அலுவலக நேரம் முடிய முழுதாக இன்னும் ஒரு மணி நேரம் இருப்பதை அறிந்து சலித்துக் கொண்டாள். இந்நேரத்திற்கு யாரெல்லாம் வீட்டிலிருக்கக் கூடுமென்று ஒரு துரிதக் கணக்கு போட்டது அவளது மனம்.இன்னும் அரை மணிநேரத்தில் மைதியின் பள்ளி வாகனம் அவளை வீட்டின்முன் இறக்கி விட்டிருக்கும். மைதி, நித்யாவின் அண்ணன் மகள். அருகாமையில் உள்ள நகரின் பிரபல பள்ளி ஒன்றில் நான்காவது படிக்கிறாள்.எல்லாவற்றிலும் விவரம்.வீட்டின் கண்காணிப்பு காமரா அவள் தான். அவளுக்கு விளையாட்டாக டோல்கேட் என்று பெயர் கூட வைத்திருக்கிறாள் நித்யா. அவளது கண்ணைத் தாண்டி நித்யாவால் எதுவும் செய்ய முடியாது. மைதி வீட்டில் இருந்தாள் என்றால், அவள் தான் நித்யாவுக்கு வரும் பார்சல்களை வாங்குவாள். அதை நித்யாவின் அறைக்குள் கொண்டு வைப்பதற்கு முன் உள்ளே என்ன இருக்கலாம் என்கிற அனுமானத்திற்கு வருவதற்குள் ,அதனை உருட்டி புரட்டி ஒரு வழியாக்கி விடுவாள்.புத்தகங்கள் என்றால் உறையின் தடிமனிலும், கனத்திலும் தெரிந்து விடும்.அதுபோல பொட்டலங்கள் என்றால் துளியும் சட்டை செய்யாது மைதிக்குட்டி.
போன வாரம் கூட நித்யா வீட்டினுள் நுழையும் போதே கூவினாள், “அத்தை! சாரி ஆர்டர் போட்டு இருந்தியா…”
“அடியே டோல்கேட்டு…பார்சலை பிரிச்சிட்டியா? எப்டிடி இருக்கு..”
“போ அத்தை…நீயும் உன் டேஸ்ட்டும்.எனக்கு பிடிக்கவே இல்ல. பழைய துணி மாதிரி இருக்கு “
“எடி வாண்டு…அது லினன் சாரிடி. அப்படித்தான் இருக்கும்”
“ம்க்கும்!ஆயிரத்து இருநூறு போட்டிருக்கு. இந்த பாட்டி மாடல் புடவைக்கு இவ்ளவா…”,என்று சொல்லி விட்டு ஓடி விட்டது.
மைதியின் பள்ளி வாகனம் வர அரை மணிநேரம் இருப்பதால் ஆபத்தில்லை.அலுவலகத்தில் பர்மிஷன் சொல்ல சென்றால் அரை நாள் லீவு எடுத்துக் கொள்ள சொல்லி விட்டார்கள்.நிறுவனத்தின் மேலாளர், அந்த பகுதியில் இருக்கும் பிரபல புண்ணியஸ்தலத்துக்கு திருயாத்திரையாக வந்திருப்பதால்,அதோடு எந்நேரமும் அவர்களின் அலுவலகத்துக்கும் விஜயம் செய்துவிடும் ஆபத்தும் இருக்கவே இந்த முஸ்தீபு என்று நித்யாவுக்கு சொல்லப்பட்டது.
அரைநாள் விடுப்பென்றால் சம்பளம் கழியும் என்பது நித்யாவுக்கு நன்கு தெரியும். ஏற்கனவே, இந்த மாதத்தில் ஒரு கணிசமான தொகையை தனக்காக செலவு செய்து விட்டிருக்கிறோம் என்ற குற்ற உணர்வின் குரல் அவளுள் வெறிபிடித்த நாயாக குரைக்க தொடங்கியபோதே,
“எப்பயுமா வாங்குறோம்…எப்பயாவது தான?ஒண்ணும் தப்பில்ல..பின்ன உனக்குன்னு என்ன தான் இருக்கு இந்த வாழ்க்கையில….”என்று இன்னொரு மெல்லிய குரல் அதன் தலையில் தடவி சமாதானம் செய்ய நித்யா நிதானமானாள் . ஒப்பீட்டளவில் பார்த்தால்,போனமுறை அண்ணியின் பிறந்த நாளுக்கு அண்ணன் வாங்கித் தந்த மோதிரத்தின் விலைக்கு இது நான்கில் ஒரு பங்குதான் வரும்.மைதி தனது ஆன்லைன் டியூஷனுக்கு வேண்டுமென்று அடம்பிடித்ததால், அவள் வாங்கிக் கொடுத்த கைக்கணினியின் விலைக்கு பாதி தான் வரும்.
நித்யா தனது ஸ்கூட்டியை வேப்ப மரத்தின் நிழலில் நிறுத்திப் பூட்டிக் கொண்டிருக்கும் போதே, பைக்குக்கு மிஞ்சிய பொதி மூட்டையுடன் தெரு வளைவில் டெலிவரி ஏஜென்ட் வருவது தெரிந்தது.
“நித்யா தான மேம்?”
“ஆமாங்க…”
“ஓ டி பி பாத்து சொல்லுங்க மேம்”
நித்யா அந்த ஆறு இலக்க ரகசிய இலக்க எண்ணை தனது அலைபேசியை பார்த்து சொல்லிய பிறகு, வழங்கப்பட்ட சிறிய அட்டைப்பெட்டியை கையில் வாங்கியதும் அவளது வயிற்றினுள் பனிப்பாளம் மறுபடியும் நகர்ந்தது.
“ஹேப்பி ஷாப்பிங் மேம்…இனிய நாளாகட்டும்.நன்றி!”
என்றவனின் சிரித்த முகத்தை ஆராய்ந்தாள் நித்யா.
“ஒருவேளை பார்த்திருப்பானோ?”
பைக்கின் நீளத்துக்கேப்ப தனது பொதிமூட்டையை சரிசெய்து கொண்டிருந்த டெலிவரி பையனின் முகத்தில் எந்த விஷமமும் இருப்பதாகத் தெரியவில்லை. பார்சலின் மீது தெளிவாக ஆங்கிலத்தில் Discreet packaging என்று எழுதியிருப்பதை பின்பு தான் கவனித்தாள் நித்யா.பொருள் வாடிக்கையாளர் கைக்கு வந்து சேர்கிற வரையிலும் முற்றிலும் ரகசியம் காக்கப்படும் என்பதை அந்த தளத்தில் ஏற்கனவே வாங்கியிருந்தவர்களின் கருத்தீடுகளை ஆயிரம் முறையாவது படித்து உறுதி செய்த பிறகே அவள் இதனை தனக்காக ஆர்டர் செய்திருந்தாள்.
பொட்டலத்தை எடுத்துக் கொண்டு வீட்டினுள் நுழைகிற போதே கோடாரித் தைலத்தின் மணம் நாசியில் அறைகிறது.அவளது அண்ணிதான்…அவள் ஒரு நித்திய தலைவலிக்காரி..எவ்வளவு இயல்பாக இருப்பது போல காட்டிக் கொண்டாலும் கை பிசுபிசுத்து பார்சல் வழுக்கியது.நித்யா பார்சலை கை மாற்றிக் கொண்டாள்.
அண்ணி பார்த்தாலும் ஒன்றும் பெரிய பிரச்சனை இல்லை தான்.அவள் இந்தமாதிரி விஷயங்களில் கொஞ்சமும் சுரத்தில்லாதவள். அவளே பார்சலை வாங்கியிருந்தாலும், அப்படியொன்றும் அதனைப் பிரித்து ஆராய்ந்து விட்டிருக்கமாட்டாள். எந்நேரமும் தானும் தனது ஒற்றைத் தலைவலியுமாக வலியில் சுளித்த முகத்துடன் வந்து பார்சலை வாங்கி எங்காவது பத்திரமாக வைத்திருந்திருப்பாள்.ஆனால்,நித்யா வீட்டுக்கு வந்ததும்,” என்னமும் ஆர்டர் போட்டு இருந்தியா நித்தியா?” என்று அக்கறையுடன் கேட்டு வைத்துக் கொள்ளுவாள்.
இப்போது கூட,”சீக்கிரம் வந்துட்டியே நித்யா… கைல என்ன?பார்சலா…”
” ஒண்ணுமில்ல அண்ணி.சும்மா தான்!என் கலீக் சஹானா தெரியும்ல.ஒரு பொருள் ஆர்டர் போட்டு இருந்தா.நாளைக்கு ஆஃபீஸ் போறப்ப கொண்டு போய் கொடுக்கணும்”
“ஏன் அவ அட்ரஸ் குடுத்து வாங்கிக்க மாட்டாளா என்ன?”
“அதில்ல அண்ணி.அவ ஹஸ்பண்ட் எதுனா சொல்லுவாரா இருக்கும்! அதுனால என் அட்ரஸ் குடுத்துருப்பா”
“எப்படியும் வீட்டுக்கு எடுத்துட்டு போகும்போது அவரு பார்ப்பாரு தான?”
நித்யா எதுவும் பேசவில்லை!
“என்னமோ…நீ ஒரு கல்யாணம் பண்ணிக்கன்னா கேக்க மாட்டுற.உன்ன அத்து விட்டுட்டு அவன் கல்யாணம் பண்ணிகிட்டு, புள்ளைய பெத்துட்டு நல்லாதான இருக்கான். நீதான் மொட்டு மொட்டுன்னு உக்காந்துட்டு இருக்க. அப்படி என்ன வயசாகுது உனக்கு…”
அண்ணி புலம்ப ஆரம்பித்து விட்டாள். “தைலம் போட்டு இருக்கீங்களே?தலவலிக்குதா என்ன…நா எனக்கு காஃப்பி கலக்கப் போறேன்.உங்களுக்கு ஒரு கப் கலக்கித் தரவா?” என்றால்,
“நல்லாருப்ப சாமி! நீ எப்ப வருவன்னு தான் இருந்தேன்…ஒரு வாய் காப்பி வைக்கக் கூட தெம்பில்ல.மண்டைய நங்கு நங்குன்னு பொளக்குது வலி”
“இருங்கண்ணி…நா அழுத்தி விடறேன்!”
அவளுக்கு ஒரு காப்பி கலந்து கொடுத்து விட்டு நெற்றிப் பொட்டை அழுத்தி விட்டாள் நித்யா…நித்யாவின் கைசொகுசில் மடியிலே தலையை வைத்து தூங்கி விட்டாள் அண்ணி.அதன் பிறகு, பரசுராமரை மடியில் கிடத்திய கர்ணனைப் போல அசையாது ஒரு கையால் அலைபேசியை அளைந்து கொண்டிருந்தவள் ,திடுமென ஏதோ நினைவு வந்தவளாக சுற்றும் முற்றும் தேடினாள். தலையணையின் மீது அணைவாய் வைத்திருந்த பார்சலைக் கண்டவள்,ஒரு விரலால் அதன் விளிம்புகளில் மெல்ல வருடினாள்.அடிவயிற்றினுள் பனி சில்லிட்டது.
“அத்தே… அத்தே…வந்துட்டியா!”
மைதி தான்… வாசலில் ஸ்கூட்டியை பார்த்திருப்பாள். அவசரமாக தலையணைக்கடியில் பார்சலை நகர்த்தி வைத்தாள் நித்யா.
“ஷ்…கத்தாத மைதி!அம்மாக்கு தலைவலி!”
“ம்கும்!அம்மாவுக்கு சன்டே டூ சாட்டர்டே தலவலிதான்…நீ வா அத்தை! நாம பார்க் போலாம்”
மைதி ஆரம்பித்து விட்டாள். இனி இரவு பத்துவரைக்கும் தனது அத்தையைச் சுற்றி ரீங்காரமிடுவதை நிறுத்த மாட்டாள்.
“நித்யா!எங்க ரூம்ல ஏ.சி வேலை செய்யல…இவ வேற தலைவலி தைலத்த இழுவிட்டு தூங்குறா.மைதி இன்னிக்கி உன் கூடவே நிம்மதியா தூங்கட்டும் என்ன…குழந்தை பாவம்!”
அண்ணன் இவளது பதில் எதிர்பாராமல் சென்று விட்டான். மாதத்தில் பாதிநாள் மைதி நித்யாவுடன் தான் தூங்குவாள்.
அவளது குயின் சைஸ் படுக்கையில் பாதியை ஆக்கிரமித்து ஒரு எட்டுக்கால் பூச்சிபோல குப்புறக் கிடந்து கால் பரப்பித் தூங்கிக் கொண்டிருந்த மைதியைக் கண்டு சிரித்துக் கொண்டாள் நித்யா.அவளது அருகில் கிடந்த நோட்டு புத்தகங்களை அணக்கமில்லாமல் நகர்த்தி வைத்தவள், மைதியின் உறக்கம் கலைந்து விடாமல் அவளை படுக்கையின் ஒரு புறமாக நகர்த்தி படுக்க வைத்தாள். பின்னர், அறைக்கதவை மூடச் சென்றாள்.
கதவின் தாழ்ப்பாள் சரியாக பொருந்த மறுத்து சில மாதங்கள் ஆகி விட்டிருந்தன.குளிர்காலம் வந்தாலே அவளது அறையின் தாழ்ப்பாள் சிக்கிக் கொள்வது வழக்கமாகி விட்டது.கடைசியாக,இரண்டு வாரங்களுக்கு முன்னர் இதனைப் பற்றி தனது சகோதரனிடம் தெரிவித்திருந்தாள் நித்யா.
“நம்ம வீட்டு வேலை பார்த்த கார்பெண்டருக்கு பலதடவை சொல்லிட்டேன்மா…இன்னைக்கு வரேன் நாளைக்கு வரேன்னு சாக்கு சொல்லுறானே தவிர வர மாட்டங்கிறான்.என்ன செய்ய….இந்த சின்ன வேலைக்கு சிட்டி அவுட்டோர் வரைக்கும் வரணுமானு மாய்ச்சப்படுறானுக போல.நீ கதவ சாத்திக்க பாப்பா…இங்க வேற யாரு வரப் போறாங்க”
அவளது பதிலுக்கு காத்திராமல் அண்ணன் சென்று விட்டான்.அவன் சொல்லுவது சரிதானே…இங்கு யார் வரப் போகிறார்கள்.ஒரு தனிப்பெண்ணுக்கு கதவைத் தாளிட்டு படுக்க வேண்டிய அவசியம் தானென்ன… நித்யாவுக்கு சுறுசுறுவென்று எரிச்சல் மண்டியது.
முடிந்த வரையில் இறுக்கமாக கதவை சாத்தி விட்டு,உள்ளே வந்தாள்.தலையணையின் அடியில் இருந்து இன்னமும் பிரிக்கப்படாதிருந்த பார்சலை எடுத்தவள் ,அதனை ஒரு முறை ஆசையாக வருடினாள்.அறை முழுவதும் பனி உருகிக் குழைந்தது.
நெகிழித் தாளின் சரசரப்பில் மைதி புரண்டு படுத்தது.இப்போது எழுந்தாள் என்றால்,மீண்டும் கதை சொல்லச் சொல்லி நச்சரித்து எடுத்துவிடுவாள்.காலையிலிருந்து கணினித் திரையை பார்த்திருந்த நித்யாவின் கண்கள் வலிக்கத் தொடங்கியிருந்தன.
ஒரு பொம்மை போல படுக்கையை விட்டு எழுந்த நித்யா குதிகால்களால் நடந்து சென்று பார்சலை தன் கப்போர்டில் ஆடைகளின் மறைவில் வைத்துப் பூட்டி சாவியை தனது அலுவலகக் கைப்பையில் போட்டாள்.ஒரு முழு நாளின் அலுப்பையும் உடலில் உணர்ந்தவள் மைதியின் அருகில் படுத்ததும் உறங்கிப் போனாள்.
“நித்யா…உன் பெர்ல் செட் எடுத்து வெச்சுட்டு போறியா?”
“என்ன விசேஷம் அண்ணி…”
“இன்னிக்கி ஒரு ரிசப்ஷன் போணும். சாரி என்ன கட்டன்னு டிசைட் பண்ணிட்டேன்.அதுக்கு உன் செட் மாட்ச்சா இருக்கும்னு நெனச்சேன்”
“இருங்கண்ணி…எடுத்துத் தரேன்!”
“இப்ப வேணாம்.ஈவ்னிங் தான் ஃபங்ஷன்…ஆனா,நீ வரதுக்கு முன்ன போகணும்.உன் கப்போர்ட் சாவி வெச்சுட்டு போ.நான் பாத்து எடுத்துக்குறேன்”
அண்ணி சென்று விட்டாள்.
நித்யா அறைக்குள் புழுக்கம் உணர்ந்தாள்.அவளுக்கு அழ வேண்டும் போல இருந்தது.முதல் துளி கண்ணீர் தரையைத் தொடுவதற்குள்,தாளில்லாத அவளது கதவு படீரென திறந்தது.
“அத்தே…இன்னிக்கி மழ லீவு விட்டாங்க!
ஜாலி ..ஜாலி!”
நித்யாவின் மீது ஒரு செல்ல நாய்க்குட்டி யின் பாய்ச்சலுடன் தாவினாள் மைதி.
அவசரமாக முகத்தைத்துடைத்தபடி,
“ஓஹோ! அதென்ன…மழ பெய்ஞ்சா உங்களுக்கு மட்டும் லீவு.அப்ப நீங்க மட்டும் தான் ரோட்டுல போறீங்க.ஆபீஸ் போற நாங்கல்லாம் வானத்துல பறந்தா போறோம்!”
“அது…அது… நீ, டாடி எல்லாம் பெருசா இருக்கீங்களா? வெள்ளம் வந்தா முங்க மாட்டீங்கள்ள…ஆனா குட்டிப் பிள்ளைகள் முங்கிரும்ன்னு பயந்து தான் ஸ்கூல் பசங்களுக்கு மட்டும் லீவ்”
“அதும் சரிதான்…”
“அத்த…நீயும் லீவு போடு அத்த!”
“எடி…இன்னிக்கி எனக்கு நெறைய வேலை இருக்கு.நீ நல்லா போர்த்திகிட்டு தூங்கு!”
அலுவலக ஆடையை அணிந்தவள், கப்போர்டின் பக்கம் நின்று ஒரு கணம் யோசித்தாள். பின்னர், வேகமாக அதன் கதவைத் திறந்து பிரிக்கப்படாத அந்த பொட்டலத்தை வெளியில் எடுத்துக் கொண்டிருக்கும்போதே மைதி ஆரம்பித்து விட்டாள்.
” என்னது அத்த…அது? குடு நா பிரிக்கிறேன்.”
“எடி… டோல்கேட்டு! இது சஹானா ஆண்ட்டில்ல… அவங்களுது!”
“அவங்க பார்சல எதுக்கு நீ வெச்சு இருக்க…”
” ஆண்ட்டி ட்ரிப் போயிருக்காங்க. அதனால் நம்ம அட்ரஸ்க்கு டெலிவரி போட்டு இருக்காங்க”
” அத குடேன் அத்த… லைட்டா பிரிச்சு என்ன இருக்குன்னு பாத்துட்டு பூப்போல ஒட்டி குடுத்திருவோம்”
” திருட்டுக் குட்டி… அதெல்லாம் பண்ணக் கூடாது .மோசம்!”என்று மைதியின் தலையில் குட்டினாள் நித்யா.
” நீ ரொம்ப போரிங் அத்த!”
” இருக்கட்டும்…”
புன்னகைத்தபடி, கப்போர்டை மூடி சாவியை மேஜையின் மீது வைத்தாள் நித்யா.அடுத்த முறை சஹானாவை சந்திக்கும் போது மைதி இது பற்றி கேட்காதிருக்க வேண்டும் என்று எண்ணிக் கொண்டாள்.
அலுவலகத்தில் நுழையும்போது, பதட்டத்துடன் வெளிவந்தாள் அவளது தோழி சஹானா.
“என்னாடி…வந்ததும் வராததுமா வெளியில போற!”
“மாமியாருக்கு சுகர் லோ ஆயிட்டாம்டி. தல சுத்தி படபடப்பா இருக்காம்.ஃபோன் பண்ணினாங்க.”
“அய்யோ! தனியாவா போற…இரு நானும் வரேன்.”
“அதெல்லாம் வேணாம்.இது அவங்களுக்கு எப்பவும் வரது தானே…அவங்களே பாத்துப்பாங்க.எதுக்கும் போய் பாத்துட்டா எனக்கு கொஞ்சம் நிம்மதியா இருக்கும்.கேப் புக் பண்ணி அரை மணி நேரம் ஆவுது.கேன்சல் ஆயிட்டே இருக்கு!”
” என் ஸ்கூட்டி எடுத்துட்டு போறியா…”
” சாவிய குடு! போயிட்டு வந்துடறேன்…”
அவள் கேட்டைத் தாண்டிய பிறகு தான் நித்யாவுக்கு காலையில் கப்போர்டில் இருந்து எடுத்து, வண்டியின் உள்ளில் போட்டு வைத்த பார்சல் நினைவுக்கு வந்தது . அவளது உள்ளங்கைகள் வியர்க்க ஆரம்பித்தன.
ஒருவேளை சஹானா அந்த பார்சலை திறந்து விட்டால்..அவளது ரகசியத்தை அறிந்து விட்டால்!
இல்லை…அவளுக்கு இதற்கெல்லாமா நேரம் இருக்கப் போகிறது. உடம்பு முடியாதவளுக்கு பணிவிடை செய்து விட்டு வரப் போகிறவள்,வண்டியின் உள்ளில் என்ன இருக்கிறது என்று ஆராய்ந்து கொண்டு இருக்கப் போகிறாளா என்ன!
காலையிலிருந்து கேசவனின் பார்வை வேறு சரியில்லாமல் இருப்பது கவலையளித்தது நித்யாவிற்கு… அவர்களிடையேயான கருத்து வேறுபாட்டிற்கு பிறகு,அவள் இருக்கிற திசை பக்கமே வராதிருந்த அவன் காலையிலிருந்து அவளது டெஸ்க்கிற்கு வருகிறதும்,இவளைப் பார்த்து குறுஞ்சிரிப்பு சிரிக்கிறதும் வழமையில் இல்லாத விஷயமாக இருக்கவும் நித்யா திகைத்துப் போனாள்.தனக்கான மின்னஞ்சல்களை திறந்து ஆராய்ந்து கொண்டிருந்தவள்,அதில் அன்றைய தினமிட்டு வந்த மின்னஞ்சல்களை கவனித்த போது ,அவை அவள் அதிரியை வாங்கிய தளத்தில் இருந்து நன்றி சொல்லி அனுப்பியிருப்பவை என்று கண்டாள். போகவும்,அந்த மின்னஞ்சல்கள் எல்லாம் ஏற்கனவே திறக்கப்பட்டு இருப்பதையும் கண்டு திகைப்புற்றாள்.பின்புதான், கேசவனுக்கும் தனது மின்னஞ்சல் முகவரிக்கான கடவுச் சொல் தெரியும் என்பதை நினைவுக்கு கொணர்ந்தாள்.காதல் மயக்கத்தில் என்னவெல்லாம் செய்து தொலைத்திருக்கிறோம் என்று தன்னைத் தானே திட்டிக் கொண்டு விரைவாக கடவுச் சொல்லை மாற்றினாள் நித்யா. அதன் பிறகு,கேசவன் அந்த பக்கம் வராதது அவளுக்கு நிம்மதி பிறந்தது.
ஆனால் வீட்டிற்குச் சென்ற தோழி இன்னும் வரவில்லையே?அவளின் ஸ்கூட்டி,அதனுள் இருக்கும் பிரிக்கப்படாத பொட்டலம்!
நகங்களை விரல் வலிக்கும் வரைக்கும் கொரிக்கலானாள் நித்யா.
சஹானா திரும்ப அலுவலகத்துக்கு வருவதற்குள் அரைநாள் கழிந்து விட்டிருந்தது.வந்ததும் வராததுமாக தோழியின் முகத்தை ஆராய்ந்தாள் நித்யா.
” இந்த வாட்டி ஹாஸ்பிடல் போற மாதிரி ஆச்சுதுடி”
“இப்ப பரவால்லியா”
“ம்ம்…சரியாவாம பின்ன.அவங்க மகனைப் பக்கத்துல வெச்சுட்டு வந்திருக்கேன்ல.ஒரு டஜன் ஆரஞ்சு பழத்தை புழிஞ்சு புழிஞ்சு அவங்களுக்கு குடுக்காம இவர் குடிச்சுட்டு இருக்கார்.”
சத்தமாக சிரித்தாள் சஹானா. தோழியின் சிரிப்பை ஆராய்ந்து கொண்டிருந்த நித்யாவால் அதில் இணைந்து கொள்ள முடியவில்லை.அந்த சிரிப்பில் எதுவும் சூட்சுமம் இருப்பதாகவும் அவளுக்குத் தெரியவில்லை.வண்டியைத் திறந்து மேலாகப் பார்த்த போது,உள்ளே பார்சல், வைத்தது வைத்தது போலவேதான் இருந்தது.ஒரு வேளை மைதி சொல்லுகிற மாதிரி பூப்போல பிரித்து விட்டு வைத்திருப்பாளோ ?
அப்படியெல்லாம் செய்கிறவள் இல்லை சஹானா.இடைவேளையில் ஸ்கூட்டியை திறந்து நன்றாக பரிசோதித்த பிறகுதான் படபடப்பு அடங்கி தோழியுடன் இயல்பாகப் பேச முடிந்தது நித்யாவிற்கு.
“பாலம் பழுதடைந்துள்ளது…பயன்படுத்த வேண்டாம்”என்று எழுதியிருந்த பலகையை அலட்சியம் செய்து,மேம்பாலத்தில் தற்காலிகமாக அமைக்கப்பிருந்த தடுப்பான்களைக் கடந்து வண்டியைச் செலுத்தினாள் நித்யா. மேம்பாலத்தில் போக்குவரத்து செல்வது நிறுத்தப்பட்டு ஒரு வருடமாவது இருக்கும்.தூரத்தில் புள்ளியாகத் தெரிந்த ஒரிருவரைத் தவிர அங்கு எவருமில்லை.பாலத்தின் கைப்பிடி சுவரின் அருகில் வண்டியை நிறுத்தியவள் அதில் கவனமாகச் சாய்ந்து கீழே பார்வையைச் செலுத்தினாள்.இந்த அதிகாலையிலும்,தரைப் பாலம் பரபரப்பாகவே இருக்கிறது. வெள்ள நேரங்களில் மூழ்கி விடுகிறதென்று தான் இந்த மேம்பாலத்தை கட்டினார்கள்.அது பழுது கண்டதால் இப்போது மறுபடியும் தரைப்பாலமே உபயோகமாக இருக்கிறது..நித்யா தனது ஸ்கூட்டியைத் திறந்து உள்ளிருந்து பிரிக்கப்படாத அந்த பார்சலை வெளியில் எடுத்தாள்.அதனை ஒருமுறை ஆசையாக வருடிய போதும் , நெஞ்சோடு அணைத்துக் கொண்ட போதும் இம்முறை அவளுள் பனி கதகதத்துக் குழையவில்லை. கவனமாக கைப்பிடி சுவரில் சாய்ந்தபடி,கீழே சுழித்தோடும் ஆற்றில் அதனை வீசி எறிந்தாள்.ஒருகணம் மூழ்க மறுத்தது போல மிதந்து பின் தயங்கித் தயங்கி நீரில் மூழ்கியது அந்த பொட்டலம்.அவளது ரகசியம் எப்போதும் ரகசியமாகவே இருக்குமென்று ஆறு முணுமுணுத்தது.நித்யா எப்போதைக்குமான தனது நெகிழிப்புன்னகையை மீண்டும் அணிந்தவளாய் தரைப் பாலத்தை அடைந்தாள்.
எழுதியவர்
- தூத்துக்குடி மாவட்டம் வீரபாண்டியன் பட்டணம் எனும் கடலோர கிராமத்தை சார்ந்தவர் ப்ரிம்யா கிராஸ்வின். இவர் அரசு மேல்நிலைப் பள்ளியில் ஆங்கில பட்டதாரி ஆசிரியராக பணிபுரிகிறார். இவரின் கவிதைகள், சிறுகதைகள் அச்சு மற்றும் இணைய இதழ்களில் வெளியாகி இருக்கிறது. இவரின் முதல் கவிதைத் தொகுப்பு “தப்பரும்பு” வாசகசாலை பதிப்பகத்தின் வெளியீடாக 2022-ஆம் ஆண்டு வெளியானது.
